गेली काही वर्षं तू दिलीस मला संधी
वरुन सगळं जग बघायची
अलीकडे मला शिक्षा केल्यासारखा
वरूनच बघत असतो सगळं
डोळे उघडे असेतो फिजिकली
ते ॲक्च्युअल उघडतील तेव्हा उघडतील
खाली दिसते गिचमिड सगळी
कौलांवर ताणताणून बसवलेली
शॅबी निळी मेणकापडं
दगड, कुजक्या फळ्या
आणि काय काय चोपून रोखलेली
खरंतर स्पष्टं काहीच दिसत नाही खालचं
वाटाही दिसतात त्या
लुप्त होण्यासाठी दिसत असल्यासारख्या
रात्री भासमान इलुमिनेट
आणि आणखी खोट्या
दुरून डोंगर दिसायचे साजरे पूर्वी
आता स्कायक्रापरस्
आकाशाला टोचणाऱ्या खिळ्यांसारख्या
आणि अगदीच काही नाही
बरंका निगेटिव्ह, असं सांगणारी
एक रांग टेकडीची, कोपऱ्यात
त्यावरची छत्रीही मोठी वाटायची
लहानपणी, आता खुजीच
हां, पॉझिटिव हिरवळ आहे रे बाबा
किर्र करणारे पोपटथवे
लुप्त होणारे झाडाच्या शेंड्यात
त्याचा बुडखा नाही दिसत
इतक्या वरुन
आणि, ते येतात भुकेने कळवळलेले
आपले पूर्वज
वाकुल्या दाखवत
पोटात पडलेली आग लपवत
कसरती करत
आपाआपली पुच्छे सोडून पॅरॅपिटखाली
आणि त्यांच्यासारखाच चेहेरा असणारी
एक मॅड मेड धुण्याची काठी उगारत
ची ची करून त्यांना धाक दाखवत
एकदा एक पूर्वज हसलासा वाटला
तिला बघून, तशा पवित्र्यात
आणि एकदा...
मेड आणि कुटुंबपिता
दोघे वेगवेगळ्या दिशेला
कमरेत वाकून
आयुष्य शोधत होते म्हणे
खालच्या केरात
आणि एका पूर्वजाने
मलबारी लवचिकतेने
ग्रिल्सच्या गजातून
घेतली एन्ट्री, दिली चापट म्हणे
हाडाची काडं उरलेल्या
कुटुंबपित्याच्या तुणतुण्यावर
आणि पळवलं केळं
पित्याचं नव्हे
त्यानं ठेवलेलं जपून
रात्री गिळण्यासाठी ते
ग्रिलकेळ्याचा बेत पार पाडून
तो पूर्वज गेला अंतरिक्षात
तरी हे दोघे
शोधत होते म्हणे केरात
आयुष्य...
मग मला पुन्हा
लावावा लागला उर्ध्व
पण नजर खालीच सारखी
इगो मोठा झाला की
अधोमुख होतो मी बहुतेक
पण दिसलं मग अथांग
मेणकापड निळं चुकून
ते नक्की मेणाचं की शेणाचं
याचा विचारंच करु दिला नाही त्यानं
म्हटलं यार,
तू तर असशील त्याच्याही वर
तिथून तुला तसंच दिसत असेल?
जसं मला दिसतं तसं?
माझ्या लेवलवरुन खाली?
त्यावर बायको फक्त एवढंच म्हणाली
कंपेअर करतोस ना सतत
स्वतः ला कुणाशीतरी
मग असंच दुर्बीण लाऊन
बसून राहावं लागतं
तू म्हणजे काय तो नव्हेस
ये, खाली ये!
नुसतं वरुन खाली बघत बसून
वेगळं नाही दिसत काही
वरच्याची गोष्टं वेगळी आहे...
विनायक पंडित
#कविता
#poem
#marathi
#मराठी
#marathipoems
#मराठीकविता
#विनायकपंडितच्याकविता
#vinayakpanditwrites
