आम्हाला आभाळाकडे बघायची उसंतच नव्हती…
त्यांनी केलेली चांदाची, आकाशगंगांची वर्णनं
वाचायला सवडच नव्हती…
आयुष्य उपसून वर आणत होतो,
दुसरय़ा मजल्यावर
रहात होतो अधांतरी
सगळे दोर कापले गेल्यावर
झाडानंच फुलाचं जगणं मातीमोल करावं
इर्ष्या मनातच दाबून असं किती काळ जगावं?...
आणि अचानक आभाळ बरसलं
गवताचं पातं न पातं सरसरलं
मनाच्या छोट्या खिडकीतून डोकावताच दिसली
गवताच्या असंख्य पात्यांनी
डोईवर मिरवलेली आकाशगंगा
आणि दूर डोंगरावर उमलणारं
एक देवगणी नक्षत्र!
आम्हाला आभाळाकडे बघायची उसंतच नव्हती!
No comments:
Post a Comment