आमच्या मुलांना सांभाळा! (अखेरचा भाग)

इथे वाचा भाग १, भाग २, भाग ३, भाग ४, भाग ५, भाग ६, भाग ७, भाग ८,  भाग ९, भाग १०, भाग ११,   भाग १२,  भाग १३, भाग १४, भाग १५, भाग १६, भाग १७, भाग १८ आणि त्यानंतर...
कडले लोककल्याणाच्या भावनेने आता अगदी बेफाम झालेत. त्यानीच ज्याम केलेल्या भैय्याला ते खडसावू लागलेत, "येऽऽऽ अब किदर जायेगा तू-"
"छोडो- छोडो- येऽऽ"
"ये महे‍ऽऽऽशऽऽ येऽऽ... गौरीऽऽ निमूऽऽ अंकीऽऽतऽऽ-"
"कोई नही- आयेगा- छोड- छोड-"
कडलेनी बेंबीच्या देठापासून बोंब ठोकलीए त्याचा परिणाम होऊन हाक मारलेले सगळे अचानक वेगवेगळ्या दिशेने धावत आलेत. भैय्या हडबडलेला. महेश अंकित त्याला मारत सुटतात, गौरी, निमाही त्याला सोडत नाहीत.
"महेऽऽश याचा विग काढ- अर्‍ये माझा नव्हे रेऽऽ याचाऽऽ"
भैय्याचा विग निघतो. भैय्या आणि मंजू टी एकच आहेत. कडले आता चार्जच घेतात प्रकरणाचा.
"बघितलंत! भामटा आहे हा! ठग! लालन पालन बालन संघ अस्तित्वातच नाही! हा ठकवतो खोटं बोलून. पालक फसतात गरजू आहेत म्हणून!"
गौरी, महेश एकदम खूष झालेत, "काका तुमचा प्लान मात्र एकदम सही!"
निमाला काही समजत नाही, "ऑं? यांचा प्लान?"
"अहो वहिनीऽ ग्रेट आहेत तुमचे हे!" असं गौरीनं म्हटल्यावर निमा चक्कं लाजलीए.
निमाचं लाजणं बघून कडलेंचा आवेश एक मात्रा आणखी वर चढलाय.
" परदाफाश केला. आता ’शी’ काय, ए टू झेड सगळ्या चॅनल्सचे ’सर्वोत्कृष्ठ गुप्तहेर’ पुरस्कार मलाच!"
निमा "रितिऽक" असं लाजून म्हणून आणखी एक मुरका मारते.
कडलेंच्या जिवाचं पाणी पाणी झालंय, "निमू‍ऽऽ"
महेश खाकरत काकांना आवरतो, "हं काका... नंतर. नंतर. चला आधी याला चौकीवर डांबून येऊ!"
सगळे चला, चला करत निघताएत इतक्यात समोरून हातात हात अडकवून दोन्ही आज्ज्या, शांताबाई आणि उर्मिलाताई संचलन केल्यासारख्या येताना दिसताएत. त्यांच्यामागून त्याना थांबवता थांबवता हैराण झालेला सोसायटीचा चौकीदार आलाय. सगळे भैय्याला चौकीदाराच्या स्वाधीन करतात. पोलिसात सोड म्हणून भैय्याला रट्टे लगावतात. चौकीदार आणि भैय्या बहुतेक एका समाजातले असावेत. त्यांचं तू रडल्यासारखं कर मी मारल्यासारखं कर असं सगळं सुरू होतं.
इतर सगळ्यांचं लक्ष आता आज्ज्यांच्या संचलनाकडे वळलंय. संचलन एकदाचं थांबतं. दोन्ही आज्ज्या महेश गौरीला बघून थांबतात आणि चक्कं हात जोडतात.
"पोरांनो माफ करा! आमचं खरंच चुकलं. आम्ही सांभाळतो तुमच्या मुलांना!"
ते ऐकून कडले आणि निमाला च्येव येतो.
"नाही महेश! अंकुडी- अवनी आमच्याकडे!"
निमाला भरून आलंय, "भरपूर त्रास सोसलाय तुम्ही. बघितलंय मी. माझ्या पाळणाघरात आनंदानं रहातील दोघं!"
दोन्ही आज्ज्या, "आमच्याकडे!"
कडले, निमा, "नाही आमच्याकडे!"
जोरदार रस्सीखेच चालू झाली आहे. महेश वाहतूक पोलिसाच्या आवेशात गोंगाट थांबवण्याच्या प्रयत्नाला लागतो.
"शू: शू: एऽऽशू:ऽऽ हात जोडतो. हात जोडतो. पदर नाही पण तोही पसरतो असं समजा. पण आता मी सांभाळू शकतो माझ्या मुलांना. महिनाभर रात्रपाळी-दिवसपाळी एकत्र झाली साजरीऽऽ की चार दिवस औषध घेऊन डाराडूर-"
असं म्हणत महेशनं उजवा अंगठा तोंडाला लावलाय. ते बघून गौरी किंचाळते.
"ऍ हॅ रेऽऽ आणि माझं काय?"
आता सगळेच "नाही! नाही!" म्हणून नाचायला लागतात. दोन गट करून दोन्ही बाजूनी "आम्ही! आम्ही!" चा धोशा लावतात. या घोषणांनी गौरी, महेश हैराण झालेत.
त्याचवेळी लांबून सोसायटीच्या गेटमधून एक म्हातारा हात उंचावून त्यांच्या दिशेने चालत आलाय. सगळे त्याच्याकडेच बघत गप्प झालेत. कडले पुढे होतात. हा वेषांतर केलेला टी मंजू किंवा आत्ताच पकडलेला भैय्याच आहे की काय या दिशेने त्यांची चाचपणी सुरू होते.
म्हातारा बोलू लागतो, "अरेंऽऽ काय ह्यां! काय ह्यां! किती आवाज करतलंव? ऑं?.. माका सांगा- हयसर म्हयेश कोन हा? म्हयेश जावड्येकर?"
"मी! मी! का? का?"
"मांयझयाऽऽ का म्हन्तस माका! माका वळाकतंस?- अरे पांडू कांबळीचो चुलतो मी- तुजो दोस्त पांडू-"
"हां! हां! काय काका कसे आहात?"
महेश हात पुढे करतो आणि म्हातारा त्याचा हात धरून त्याला खेचतोच.
"अरे माका नोकरी व्हयीऽऽ नोकरी दी माका!!! तुज्या झीलाक आन च्येडवाक सांभाळतलंय मी! त्ये पन येक टायम प्येज्येवर! ती खाऊसुदीक पैसो न्हाय बाबा आता! अरे लोअरपरेलाची झाली अप्पर वरळी तीऽऽ मी- मी- मी- सांभाळतलंय- मी-"
म्हातारा कांबळी महेशला एका बाजूने खेचू लागतो. दोन्ही आज्ज्या "आम्ही! आम्ही!" करत दुसर्‍या बाजूने आणि निमा, कडले "आम्ही- आम्ही- आम्ही" करत आणखी तिसर्‍याच बाजूने.
मोठ्ठा गदारोळ सुरू झालाय. महेश आणि गौरीला सगळ्यांनी घेरलंय.
"आम्ही सांभाळतो तुमच्या मुलांना, आम्ही!" म्हणत महेश, गौरीच्या मागे सगळे हात धुऊन लागलेले...    

तर... मित्रमैत्रिणींनो! "आमच्या मुलांना सांभाळा!" म्हणत यापूर्वी आक्रोश करणार्‍या महेश, गौरीला आता या नव्या आव्हानाला सामोरं लागतंय. हे वर्षं सरत असताना! ;)
पण हे आव्हान गोड आहे! नाही? 
महेश आणि गौरीची कहाणी अशी सुफळ संप्रूण झाली या सरत्या वर्षात. नव्या उत्साहाने ते आता नव्या वर्षाला सामोरे जातील...
तुम्हा सगळ्यांनाही नव वर्षं सरत्या वर्षापेक्षाही उत्तम जावो ही शुभकामना!
आव्हानं असणारच. हे वर्ष सरत असताना दु:खही सोबत आहे. नव्या वर्षात या दु:खाला आपण सर्व मिळून न्याय मिळवून देऊया! 
नव वर्षं मन, बुद्धी पूर्णपणे जागेवर ठेऊन साजरं करूया... 
आपणा सगळ्यांच्या मनातल्या इच्छाही सुफळ संप्रूण होवोत या शुभेच्छा!!! 
मन:पूर्वक आभार! 

आमच्या मुलांना सांभाळा! (१८)

इथे वाचा भाग १, भाग २, भाग ३, भाग ४, भाग ५, भाग ६, भाग ७, भाग ८,  भाग ९, भाग १०, भाग ११,   भाग १२,  भाग १३, भाग १४, भाग १५, भाग १६, भाग १७ आणि त्यानंतर... 
डोअरबेलच्या आवाजाने अंकितच्या टीव्ही बघण्यात व्यत्यय आलाय. तो जोरात ओरडतो.
"ममाऽ ममाऽ कचरेवाला! ममाऽ उघऽऽड!"
"आले रे आलेऽ कोण मेलं आता आलंय तडमडायलाऽ... आलेऽ आलेऽऽ..."
गौरी धावत पळत आतून येते. दार उघडते. दारात भैय्या. त्याला बघून ती चिडते.
"आओऽ आओऽ सब कचराही जमा हो गया हैऽ इदरऽ... लेके जाओऽऽ... सब कचराऽ हम कचराऽ हमारा नसीब कचराऽऽऽ-
"सुना- सुना हो- बहनीयां- सुना- हम कचरावाला नाही-"
"भैय्या आहेस ना?"
"हां... वह तो हम हुं..."
"मग? अरे हम काय? हुं काय? इथे आम्हाला भरलाय दम- हुं की चू काही करता येत नाही! आणि तू?... ज्याव रे बाबा आगे ज्याव!"
"बहनीयां... सुना हो- हम फोनवा करन रहिन- फोनवा-"
"अरे कसला फोनवा! फोनवा!- फोनवा? अं? म्हंज्ये फोन?"
"हां मैय्या... हम ऊही बालन लालन पालन संघ-"
"तुम भैय्या अऊर मैं मैय्या काय? लालन पालन?- वर बालन?- हां हां हां- आव अंदर आव- आव यार आव!- ये ये देखो क्या किया तुमारी वो मंजू टी ने-"
"टी मंजू-"
"अरे पुढे काय मागे काय टी च आहे नं? टीनपाट! एक मिनिट! म्येरे अवनीको ज्यरा पालनेमें रकती- हूं- हं... आव- अबी बेडरूममें आव- आव कोई नई है आव- ये- ये बेडरूममे तुमारा मंजू टी घुसा! ये- ये- ऐसा कपाट खोला-"
गौरीने भैय्याला ओढत घरात आणलंय. बेडरूममधे नेलंय. ती त्याला बेडरूममधलं कपाट उघडून दाखवतेय. भैय्या सगळं घर बारकाईने न्याहाळतोय. गौरी आता कपाटातली कॅश काढून दाखवतेय.
"ये- ये- ऐसा पैसा लिया- हमारे आदमी कोऽ क्या कुच पिलाके सुलाया- ये- ये इदर- और ओ- ओ भाग गई- गया-"
धावत धावत स्वत:च बेडरूमपासून हॉलपर्यंत जाते. दारापर्यंत. भैय्या तिच्यामागे.
"और क्या आश्चर्यऽ- गया गया वो गयाच- अरेऽऽ आदमी था ओ औरतके भेसमे... वो अच्चा हुआ... हमारा कडलेकाका करके है एक! है अच्चा है! बुढ्ढा है, अच्चा है! उसके वास्ते पैसा वापस मिलाऽऽ... मैं हात जोडती हूं... बस हमको अभी कुच नही चाहिएऽऽ"
त्या स्टोरीने भैय्या भावनाविवश होत खांद्यावरच्या पंच्याने डोळे पुसतोय.
"आपका... आपका गलतफहमी हुई गवा बहनीयां-"
"अरेऽऽऽ- वर हमकाच गलतफेहेमी?-"
भैय्या हात जोडतो.
"माफी करा हो मैय्या... हमार ऊहां टी मंजू कौनो ना रही-"
"ऑं?... म्हणजे रे- अरेऽऽ- म्हणजे ती भामटी- ठग-"
भैय्या आता तिला लोटांगणच घालतो.
"हमका माफी दै दो- मैय्या-"
"अरे ये- ये- क्या-"
भैय्या डोळे गाळत उठून उभा रहातो. हात जोडून.
"हमार नामपर उई ससुराईन मंजी धोखा दई गई आप लोगन को- लेकीन अब हम इहां कसम खाई रहिन माई... आपक सामने खडा रहिके के हम आपक बच्चनको पाली, पोसी, बडा करी-"
"म्हणजे नक्की काय करणार रे भैया?"
"हम संभालेगा बच्चोंकों!"
गौरी त्याला आपादमस्तक न्याहाळते, "तुम?"
भैय्या पुढे होतो, गौरी दोन पावलं मागे.
"हमार बहनीयांक खातिर हम जान भी दूं- ताऊजी कहां रहिन?"
"कोऽऽण ताऊजी?ऽऽ काय रे तुमची ही चिऊ काऊची भाषा?"
"चिऊ काऊ नाही! ताऊ- आपके हजबेंड!"
गौरी किचनकडे बघत रहाते...
"ओ- ओ- आई गं झोपला की काय हा बाथरूममधे?ऽऽ... महेऽऽश अरे ए-"
किचनच्या दाराजवळ ती पोचते न पोचते तोपर्यंत आतून महेश बाहेर येतो. केस पुसत. पूर्णपणे नॉर्मल. अगदी नॉर्मल असल्यासारखा तो फिसकारतो.
"काऽऽय आहे?ऽऽ"
"अरे- हा भैय्या-"
"कोणाचा?ऽऽ"
"अरे लालन पालन बालन संघाचा-"
महेश फिसकारत त्याच्याकडे बघतो. केस विंचरत दरडावतो.
"नाम क्या तुमारा?ऽ"
"श- श- शटल बिहारी-"
"अर्‍ये कोण बिहारी?ऽऽऽ"
"शटल बिहारी यादव! हमार परदादा अवध बिहारी बिहारवा से पहला शटल पकडभैके आवन रहिन ईहां... हमार नाम रख्खा-"
"शटल बिहारी?ऽऽ"
"यादव- हमार उपनाम!"
महेश त्याला न्याहाळू लागतो.
"दोन दोन नावं कायर्‍येऽऽ"
"नाही रे महेश एक नाव आणि दुसरं आडनाव-"
"माहितीए ते मला..."
एकदम भैय्याच्या अंगावर जातो.
"वोऽऽ टी मंजू मिली- मिला न मुझे तो मैं उसका खून पी डालूंगाऽ-"
"ऊ नाही मिली तो हमार पिजिए ताऊजी- हम आपक पांव पकडी- आपस बिनती करी- हात जोडी- माफी मांगी- ताऊजीऽऽऽ लेकीन आप हमका आपक चरनोंपर जगहा देई!ऽऽ"
"गौरी!... बघितलंस! कसे पाय पकडून पकडून मोठे होतात!- यानं माझे पाय खेचायच्या आत सांग याचं काय करायचं!" 
"अम्म्म... थोडे दिवस बघूया- नाहीतरी ती शेजारची पाळणाघरवाली निमडी जास्तच तोरा दाखवतेय- बरा दिसतोय- मैय्या म्हणाला मला-"
महेश गुरकावतो, "चांगलं चाललंय तुमचं... तो भैय्या तू मैय्या-"
गौरी खूष होते, "तेच म्हणाले मी- भैय्या! आप रह जाव कामपर- काम का क्या क्या है-"
"ऊ हम सब जानत रहीन जावडेकराईन... हमार काम पक्का ताऊ?"
महेश रूबाबात बेडरूमकडे निघालाय, "हांऽ-"
"अरे महेऽऽश... तू कुठे चाललास परत?"
"जातो मी- झोप पुरी व्हायचीय माझी- नाहीतर होईल परत माझा रोबो-"
"अरे-"
महेश चवताळतो, "च्याआयलाऽऽ रात्रपाळी, दिवसपाळी सारखी सारखी! झोप कधी पुरी करू?ऽऽ"
बेडरूममधे जातो. बेडवर अंग टाकतो. भैय्या इकडे तिकडे बघत हॉलमधेच. अंकित त्याला न्याहाळतोय आणि भैय्या त्याची नजर चुकवतोय. अंकित तोंडात अंगठा घालून त्याला जास्त जास्तच न्याहाळू लागलाय.
"ममा... याचा चेहेरा कुठेतरी पाह्यलाय ममा... ममाऽ-"
"तू गप रे- हां भैय्याजी! कलसे मैं कामपर जाऊंगी आप-"
भैय्याचं लक्ष अंकीतकडे. अंकित त्याचा पीछा सोडत नाही. भैय्या हैराण. तो गडबडीने खिशात हात घालतो.
"ऊ सब हम जानत रहिन मैय्याजीऽऽ... इ- इ रहा परशाद... हमार भौजाई गंगा ईस्नान कर आई... ऊ लडवा लाई आप लोगन के वास्ते... आ लई लो मैय्या... गंगामईया तोहरी पिहरी चढईबे... लो बिटवा लो... लो मईया.. ताऊजी- उनक डिसटरब ना करी मैय्या... उनका सोवन दो... आप लो मईय्या..."
भैय्या गौरी आणि अंकितच्या हातात एक एक प्रसादाचा लाडू ठेवतो. गौरी लाडू हातात घेऊन मनोभावे डोळे मिटते.
"असं का... अरे वा.. जय गंगा मैय्याऽऽ"
अंकित, गौरी पटापटा लाडू खातात. भैय्या पटकन किचनमधे घुसून पाणी आणतो, दोघांना देतो, टक लाऊन दोघांकडे बघत रहातो. दोघेही हळूहळू सुस्तावू लागलेत. ते सोफ्यावर रेलतात. भैय्या चपळाईने त्याना बसायला मदत करतो. ते बसतात आणि सोफ्याच्या काठांवर माना टाकतात. भैय्या पुन्हा त्याना न्याहाळतो. स्वत:वरच खूष होतो. बेडरूमकडे वळतो. बेडरूममधे येतो आणि झोपलेल्या महेशचा कानोसा घेतो. गौरीने मघाशी उघडून दाखवलेलं तेच पैशाचं कपाट उघडतो. पैशांची बंडलं, दागिने, कॅमेरा, मोबाईल असं मिळेल ते खिशात, धोतरात, पंच्यात खुपसतो. सावकाश कानोसा घेत हॉलमधे येतो. तिथल्या जमतील त्या वस्तू जमेल तिथे कोंबत विसावलेल्या अंकित, गौरीकडे बघत, सराईतपणे दाराबाहेर पडतो. बाहेर येऊन दबकत उजव्या बाजूला वळून धूम ठोकणार इतक्यात- मागून त्याच्या पाठीवर, त्याच्या मागावर दबा धरून बसलेले कडले झेप घेतात. कडलेनी भैय्याला पकडून धरून अगदी ज्याम करून टाकलंय...  ( शेवटचा भाग लवकरच...) 
       वाचक मित्रमैत्रिणींनो आपणा सगळ्यांना                       दिवाळीच्या हार्दिक शुभेच्छा!

आमच्या मुलांना सांभाळा! (१७)

इथे वाचा भाग १, भाग २, भाग ३, भाग ४, भाग ५, भाग ६, भाग ७, भाग ८,  भाग ९, भाग १०, भाग ११,   भाग १२,  भाग १३, भाग १४, भाग १५, भाग १६ आणि त्यानंतर...
जावडेकरांच्या घरात अवनी जोरजोरात रडतेय. गौरी बेफाम रडणार्‍या अवनीला थापटून झोपवतेय. अंकित हातात एक खेळण्यातली कार घेऊन तोंडाने घर्रऽऽ असा असह्य होणारा आवाज काढत सगळ्या घरभर धावतोय. महेश बेडवर पालथा झोपलेला. ढाराढूर. गौरी अत्यंत गांजलेली आहे.
"चूप गं बये अवनी आताऽऽ किती रडशीलऽ चूप!... येऽ कारट्याऽऽ... अंकिऽऽतऽ अरे बस एका जागीऽऽ आणि आधी ते तोंड बंद कर! बंद कर रे-"
"मीऽऽऽ चूऽऽपऽऽ हेहेहेहेऽऽ हऽअऽहऽ... घर्रर्रऽऽऽ..."
"कारट्याऽऽऽ ऐकेल तर शपत!.. येऽ अगं ए बाई- चूप गं चूप! काय करू काय आता तुलाऽ- ए महेशऽऽऽ एऽऽऽ- काय माणूस आहे- अरे ऊठ रे ऊऽऽठऽऽ... चार दिवस झाले झोपलाएस-"
महेश ऊंऽऽऽ असा आवाज काढून फक्त कूस बदलतो.
"अरे काय रे हे?... अरे काय करू मी एकटी? आय आय गं! ही दोघं बघ! तू असा झोपलेला- कूस बदलतोएस म्हणून म्हणायचं जिवंत आहेस! अरेऽऽ काय प्यालास काय तूऽऽ... हे काय झोपणं तुझं? चार दिवस-रात्र? रात्रंदिवस?
"ऊंऽऽऽ... मैं... कहां हूं..."
"मसणात! अरे डायरेक्ट पिच्च्यरमधे कुठे जातोस तू? तीऽऽ मंजू टी चोरटी निघालीऽ पळाली पैसे घेऊऽऽनऽ तुला काहीतरी पाजूनऽऽ... ती ती नव्हतीच, तो होता म्हणे तो!- तसा डाऊट खाल्लाच होता मी! अरे शेजारचे कडलेकाका होते म्हणून निभावलं बाबा- अरे ऊठ! ऊठ बाबा लवकर! चार दिवस जेवण नाही खाण नाही- काय रे हे- चल चल बस झालं आता- ऑफिसला चार दिवस माझी दांडी- बस झालं बाबा- पोरांना देऊन टाकू शेजारी- पाळणाघरात- त्या निमाच्या- मिटवून टाकू भांडण- पडू पाया- सांभाळा आमच्या मुलांना म्हणावं-"
महेश पुन्हा उपडा, झोपलेलाच, ऊंऽऽऽ करतो. गौरी आणखी वैतागलेली. अवनीचं रडणं, अंकितचं घर्रर्र चालूच.
"ऊठ रे ऊठ बाबाऽऽ... कंटाळले रे बाबा मी- काय करू एकटीऽ- वाजला वाजला मेला फोन- हॅ- हॅ- लोऽ कोण? कोन?- ये देखो बार बार फोन मत करो तुम इदर- तुम तुम समझताय क्या- हां हां तुमारा वहीच बालन लालन पालन संघ- हां- क्या किया वो मंजू टी ने?- नई नई हम क्यूं जायगा पोलिसमें? क्यूं जायगा? म- म- मंगताय तो तुम जाव- हमको क्यूं जबरदस्ती? ऑं? ऑं? क्या? क्या बोल्ताय? न- नई- नई- नई! इदर और किसीको अजिबात मत भेजो!- ह-हमारा हमार पैसा मिल गया हमको सब बाबा- हां हां भरून पावा- हमको सबकुच! और- और तुम सुनो- सुनो- सुनो- इदर फोन भी मत करना- वरना- वरना फोन परसेही तुम्हारा तंगडी तोड डालेगा हमारा आदमी- अभी सोया है वो- उठता नई- लेकीन वो- वो- तोडेंगा- गुस्सा आयेगा तो- उसके मनमें आयेगा तो- खाना खाया होगा उसने तो- ~ऒं- ऑं- ठ्येवला मेल्यांनीऽऽ... ऊठ रे! ऊठ! चल चल चल मी मदत करते तू- अरे आणखी किती वाकू?ऽऽऽ कडेवर अवनी आहे माझ्या बाबाऽऽऽ... हं हं जमतय तुला! अरे बाथरूमला उठत होतास तू चार दिवस! तसंच! हां! हां! चल आत! आंघोळच करून घे चल!... ए अंकिऽऽत- चल बंद कर- बंद कर आवाज- अरे आपल्या पप्पाला त्रास होतोय बाबाऽऽ उठत नाहिए तो चार दिवस माहिती नाहिए काऽऽ- अरे आता उठलाय बाबा पण तू आवाज बंद कर आधी- बंद कर!- चल- चल- चल महेश!"
अंकितचं घर्रर्र घर्रर्र आणखी चेकाळून चालू. महेश गौरीच्या खांद्यावर हात ठेवून आंधळ्या भिकार्‍यासारखा आत जातो. अंकित धावून धावून दमलाय. तो फतकल मारतो, टीव्ही ऑन करतो...
त्याचवेळी बाहेर सहनिवासाच्या आवारात एक भैय्या दमदार पावलं टाकत दाखल झालाय. भरघोस पांढर्‍या मिश्या, भरघोस सरळ पांढरे केस डोक्यावर. मळका धोतर-कुर्ता. खांद्यावर गमछा. येतो तो सरळ जावडेकरांची डोअरबेल वाजवतो. पुन्हा पुन्हा वाजवू लागतो... (क्रमश:)  

आमच्या मुलांना सांभाळा! (१६)

इथे वाचा भाग १, भाग २, भाग ३, भाग ४, भाग ५, भाग ६, भाग ७, भाग ८,  भाग ९, भाग १०, भाग ११,   भाग १२,  भाग १३, भाग १४, भाग १५ आणि त्यानंतर...
महेश वाट बघत बसलाय आणि त्याच्यामागे तसेच लाकडासारखे ताठ उभे कडले कंटाळायला लागलेत. मग ते खाली यायला निघतात तेव्हा महेशसारखेच चालू लागतात. ते लक्षात येऊन वरमतात आणि खाली येऊन झटपट बेअरिंग बदलून दबा धरून बसतात. चेहेरा, डोळे गूढ...
टी मंजू आतून अवनीला कडेवर घेऊन येते, "कोन हें रें? बार बार घंटी बजाता है?- अरे बेटी! थांब हं. तुला ठेवते ह्या पाळण्यात... हं... झोपायतं. दीदीला तलास द्यायता नई! उंऊंम- अं- गोग्गोड पापा... अबी भाहर वो ताठ होयेंगा तो अच्चा मज्या चखाऊंगी- आं????- फिरसे वोईच! ताठ! ऊईमां! ऊईमां! क्या करूं? क्या करूं?- अरे- अरे-"
मंजू असं म्हणून दार बंद करेपर्यंत महेश घोड्यासारखा आत घुसतो. मंजू किंचाळते.
"एंऽऽ एंऽऽऽ कोन है? कोन है?" मंजू धडपडते. महेश तिच्या अंगावरच आल्यासारखा. ती पडते.
"अरे क्या करतांय?"
"सॉरी मंजूद्येवी सॉरी! मैं बच्चा हो गया हूं... छोता छोता.. मेला ईलादा गलत नई है.."
"ऊंई मांऽऽ... कोन है कोन तुम?"
"बताता हुं... मैं इस घलका मालिक हुं... मेला नाम महेत है,,, मैं कलथनदाथ कानदी एंद कंपनी-"
"बस बस रे बस! मंदबुद्धी लगताय तुम मेरेको... पर सब माहिती तो बरोबर देताय-"
"मैं तुमको कुच नई कलुंगा.. खाली मुधे थोने दो!"
"आंईंऽऽऽ क्या बोला?"
"मुजे मेले बेदलूममें जाकल थोने दो.. थो जाऊंगा तो अच्चा हो जाऊंगा!"
मंजू महेशकडे अजून संशयाने बघतेय, " तो- तो- जाओ ना- जाओ!"
"येक धक्क्का द्येव नाऽऽऽ... मंदूदेवीऽ येक-"
"हां हां... देती हूं.."
"औल एक मिनित! कुच पानी दो! पीने के लिए! मैं थो जाऊंगा! हऽअऽहऽअऽ"
"हां सब करती हूं! सब करती हूं! अच्छेसे सो जाना तुम!"
त्याच्या मागे येत लाथ वर करते पण मग हातानेच स्पर्श करते. तो स्पर्श किचनच्या दिशेने होतो आणि महेश भलत्याच दिशेला किचनकडे जाऊ लागतो, वैतागतो.
"कैथा धक्का दिया.. मैं बोला था बलाबल धक्का द्येव- तुमने थो-"
महेश किचनमअधे शिरतो. मंजू त्याच्या मागे अरे- अरे- करत. सगळी वरात आतून बाहेर, हॉलभर. मग बेडरूममधे. महेश आता बेडला अडून.
"क्यां रे बांबा! क्यांरे तुमारा स्टॅमिना.. बाबांरेऽऽ मंदबुद्धी होके भी-"
"मैं मंदबुद्धी नई हूंऽऽ छोता बच्चा हूंऽऽ"
"अरे बच्चेऽऽ अभी दिखाती हूं तुझे-"
"मंदूदेवी अब मुझे छुला दो!"
"ऍहांरेऽ कैसे? गोदमें लेकर सुला दूंऽऽ"
 "अले बाबाऽऽ औल एक धक्का मालकलऽऽ"
"हां हां येस!" ती आपल्या पार्श्वभागाने त्याच्या पार्श्वभागावर जोरदार धक्का देते, "बाबां रे.. छुट गईऽऽ"
"अब मुझे कुच पिला दो! पिकल मैं छो जाऊंगा.. एकदम गाध छो जाऊंगा.. फिल मुझे गहेली नींद आएगी.. पलीलानी मेले सपनेमें-"
"हाय राम! ये आदमी है की एफेम रेडियोऽ.. मैं तो पूरी पक गईं रे बांबा.. वो दो दो और ये एक बच्चा! बाबांरे- छे हजार पगार लेना पडेगा- दिनका-"
"मंदूदेवी मंदूदेवी कुच पीने को दो- फिल मैं छो जाऊंगा... पलीलानी- थपनेमें..."
"हां हां बाबा हां!!!"
तिथल्याच कपाटात वगैरे शोधते. दारूची बाटली दिसल्यावर तिचा चेहेरा उजळतो. कपाटाचा दरवाजा उघडा.
"तुम मुझे कुच पिला दोगी-"
"हां ये पीला देती हूं मेरे लाल... ले... ले,,," हळूहळू बाटली त्याच्या तोंडात ओतते. जरावेळाने बाटली न्याहाळते. बाटली जवळजवळ रिकामी. आता महेश गुंगीत बडबडत असल्यासारखा.
"कितनी अच्ची हो थुम मंदूदेवी... मैं तुमाला बहुत बहुत शुक्लगुजाल हूं.. मुझे छुलाया... पीलाया..."
मंजू रोखून त्याच्याकडे बघतेय. त्याचं बडबडणं कमी कमी आणि क्षीण होऊ लागतं. बंद होतं. मंजू कानोसा घेते. महेशच्या गालावर चापट्या मारते. विकट हास्य करते. स्वत:च चपापते.
"ऊंईमां... ये तो सो गया... मैं बत्ता हूं. मुधे कुथ पील धो!- सो जा अब! हो गया धूत! हऽहऽहऽऽ चलो अब..."
हलक्या पावलाने वळते. त्याच उघड्या कपाटाजवळ येते. हात घालून पैशांची बंडलं खेचते. ओढणी सावरून घेत हॉलमधे येते. कानोसा घेत दरवाज्याजवळ येता येता थांबून पाळण्याजवळ जाते. बाळाचा उडता पापा घेते. लचकत मुरडत सफाईदारपणे दरवाजा उघडून बाहेर येते. दरवाजा घट्ट लावून पुन्हा पुन्हा खात्री करून घेते. गुणगूणत आणखीच मुरडत इकडे तिकडे बघत, कानोसा घेत पायर्‍या उतरते. आवाराबाहेर सटकायला बघते आणि त्याचवेळी दबा धरून बसलेले कडले तिच्यावर चित्त्याच्या चपळाईने झेप घेतात. ती आंई ऊंई करते, प्रतिकार करते. कडले स्वत: चांगलेच धडपडतात पण तिला धरतात.
"एऽऽय एऽऽय! क्या चुराया बोल! बोल!"
मंजू आधी अरेरावीने गुरगुरते. सुटायचा प्रयत्न करते पण कडले तिचा हात घट्ट पकडून पोलीऽऽस पोलीऽऽस म्हणून जोराची बोंब ठोकतात. मंजू घाबरते. निकराने स्वत:ला सोडवून घेत चोरलेले पैसे जमिनीवर फेकते. कडले फेकलेल्या पैशांकडे बघत असताना ती त्याना हिसडा देऊन सुटते. ते तिला पुन्हा पकडायला जात असताना तिचा विग त्यांचा हातात येतो.
"अरे- अरे- अरे मंजू कुठलीऽऽ हा तर मंज्या आहे मंज्याऽऽ- चोर चोऽऽरऽऽ पकडाऽऽऽ"
मंजू धूम ठोकते. तिच्या मागोमाग जलद पळायचा सराव केल्यासारखे पळणारे कडले. निमा धावत पाळणाघरातून बाहेर आलीय. ती कपाळाला हात लाऊन बघत रहाते...         (क्रमश:)   

आमच्या मुलांना सांभाळा! (१५)

इथे वाचा भाग १, भाग २, भाग ३, भाग ४, भाग ५, भाग ६, भाग ७, भाग ८,  भाग ९, भाग १०, भाग ११,   भाग १२,  भाग १३, भाग १४ आणि त्यानंतर...
"आईं आईं मैंई! आईं रे बाबां- ऐसा क्या करतांय?" मंजू दार उघडते आणि समोर महेशचं लाकडासारखं ताठ झालेलं ध्यान बघून दचकते, "आं?"
सरसरून महेशही दचकतो, "आं?"
मंजू घाईघाईने दार लाऊन घेते, "बाबां रें! कैसे कैसे लोग आतें! बेल बजातें- ऐसे- ऐसे ताठ होतें!" एकदा कानोसा घेते आणि आत निघून जाते.
महेश रागाने अजून सरसरतोय. सरसरून तावदारत असताना त्याचा तोल जातो. तो दारावरच आपटतो. आपटल्याबरोबर तोल जाऊन त्याची दिशा बदलते आणि तो पायर्‍यांवरून उलटा खाली येऊ लागतो.
"अर्‍ये ये- कडल्या काक्या- अर्धवटाऽ- मूर्खाऽ कुणाच्या घरी आणलंस मलाऽ पाज्याऽ हलकटाऽ कुठे आहेस तू? दिसेनासा झालास? गचकलास रे इतक्याऽऽतऽ-"
कडले टुणकन उडी मारून पुढे येतात, " अरे आई शप्पत महेश तुझंच घरए हे-"
महेश लडखडत जमेल तितका घरापासून लांब जातोय, " ओऽऽ बारबाला र्‍हातेय तिकड्ये काकाऽऽ मला काय मुरलीधरन समजलात मुत्तैय्या! अरे या ताठ, कडक झालेल्या माझ्या हातात काहीसुद्धा धरता येत नाहीए मलाऽऽ का च्येष्टा करताय माजीऽऽ  कुटल्या जन्मीचं पाप-" अचानक भोकाड पसरून रडायलाच लागतो.
कडले त्याचं सांत्वन करत त्याच्या भोवती फिरू लागतात आणि तो भोकड पसरत त्यांच्या अवतीभोवती फिरू लागतो.
"उगी उगी माझ्या राज्या- मी असं कसं करीन?"
"ओऽऽऽ मग माझी गौरी कुटाऽऽय?ऽऽ"
"अरे ऑफिसला-"
"बोऽऽ माझा अंकित कुटाऽऽयऽऽ?"
"अर्‍ये तो गेला शाळेत-"
"आंऽऽ कुणी सोडलं त्याला शाळेऽऽत?"
"अरे असं काय करतोस- गौरीनं-"
"होऽऽऽ न्हेमी मी सोडतोऽऽ"
 कडलेना आता त्याच्या भोवती फिरून फिरून वैताग आलाय, "आर्‍ये बाबाऽ आसा ताठ होऊन गावभर उंडारत फिरला नसतास बोंबलत, तर तूच सोडलं असतंस-"
"वोऽऽऽ माझी अवनी कुटाऽऽय?ऽऽ"
"तिच्या कडेऽऽवर-"
"ओऽऽ कोण ती?ऽऽ"
"ती घरातली-"
" अं अं.. मूर्ख माणसा ती बारबाली- बाला- बारबाला-"
""अर्‍ये बाबा तीच ती तू ठेवलेली बाई-"
"ओ‍ऽऽ काकाऽऽ आरोप करतायऽऽ मी बाई ठेवत नाईऽऽ"
"दमलो बाबा आता खरंच दमलो.. ए बाबाऽऽ तुझं ओऽ बोऽ होऽ आणि वोऽ तुझं- तुझं भोकाड कंप्लीट थांबव बाबा आता! गप! गप! गप अरे!-" त्याचं भोकाड थांबत नाही. मग कडलेंच्या लक्षात येतं आणि ते महेशच्या कपाळावर आणि हनुवटीवर आपलं बोट बटणावर दाबावं तसं दाबतात. महेश चूप. कडले खूष. नुसते खूष होत नाहीत तर आता महेश बटणं दाबल्याशिवाय बोलू शकणार नाही ही संधी साधून त्याचा चार्जच घेतात.
"चूऽऽऽप! एकदम चूऽऽप! रडायचं नाही! अजिबात! ओरडायचं नाही! अजिबात! वाऽऽ काकांवर ओरडतोऽऽ प्रसंग आलाय बाका अऊर मेरेको बोल्ताय काका अऊर अऊर- छ्या: हे काय भलतंच कडले? कुठे वहावत चाललाय?-" घसा आणि गळ्याचं बटणं ठाकठीक करत ते समजूतदार पवित्रा घेऊन महेशला लहान मुलाला समजवावं तसं समजावू लागतात.
"हं हे बघ.. मुलांना सांभाळायला- छ्या: हे समजावणं बिमजावणं काय खरं नाय यार- अर्‍येऽऽ मुलांना सांभाळायला तुम्ही ती बाई ठेवलीए नं बाईऽ ती बाईऽ तुम्ही ठेवलीए तीऽ तीऽ विचित्र तीऽ आहे तीऽ बारबाला पूर्वी होतीऽ तीऽ आता घरबाला झालीए तीऽ तीऽ आताऽ आता ऐकलं नाहीस माझं नं तर तर तर- तर काय करणार मी?ऽऽ डोंबल! तुझं कपाळावरचं आणि हनवटीवरचं, दोन्ही बटणं दाबली की तिरशिंगराव होतोस तूऽ... तिरशिंगराव की नरशिंगराव? तेच ते- तिरतिरणारा नरसिंगराव.. तेव्हा हे बघ राज्याऽऽ ते घर तुझंच आहे. बाईही तूच- म्हणजे तुम्हीच ठेवलेली. तेव्हा बरं का.. आता आत जा.. सरळ आत.. आत जा आणि झोप.. झोपून टाक.. सकाळी उठलास की झालास तू माणूस.. सोप्पं आहे.. नाई का? हं हं.. ह हा. हुहू.. बरं का महेश.. आता मीऽ तुझं चालायचं आणि बोलायचं अशी दोन्ही बटणं दाबणार बरं! तुला दिशा देणार! तुला दरवाज्यापर्यंत नेणार.. डोअरबेल वाजवणार.. हो, आणिऽ टांग टुंगही म्हणणार बरंका माज्या राज्याऽऽ रेडीऽऽ टांग टुंग!- अरे हो! बटणं दाबून म्हटलं पायज्ये टांग्टुंग!- हं! टांगटुंग!!! जा आता!"
कडल्यांच्या समजवण्याचा योग्य परिणाम लगेच दिसू लागलाय. महेशला दिशा मिळते आणि तो बोबडं बोलत अर्धवट, मतिमंद मुलाप्रमाणे चालू लागतो.
"ताता ताता आता मी माध्या घली जानाल!"
"हो राजू हो!"
"लाजू नाई काईऽ महेत! महेत जावलेकल! ताता ताता-"
कडल्यांना भवनावेग अनावर होतो, " ओ रे फुटाण्या- हे पुतण्या! बोल!"
"आत ती मंदूदेवी अतनाल!"
कडले त्याला थांबवतात, "आता कोन ले ही मंदूदेवी महेत?"
"ती हो ताता. आत घलात. आदी बालबाला आता घलबाला!"
"ती होय थान आहे ले नाव. मंदू- मंदू- मंदू? कोण मंदू? थान! खूपच थान!"
"हऽअऽह अऽ मंदूदेवी हो ताताऽ मंदूदेवी! मग मी आत जायल उभा लहानाल, तुमी तांगतुंग कलनाल. हेऽई हे ईऽऽ इते माज्या हुनुवतीवल नाई काय, दालावल! तांग्तुंग! ताग्तुंग! म ती वितालनाल कोन आहे ले तिकले? मी बालाला आंदोल घालते-"
"हमम्म.. तला आता.. मंदूदेवी मंदूदेवी दाल उघल.."
"मी माध्या बालाला आंदोल घालते.."
"मंदूदेवी मंदूदेवी दाल उघल!"
"हऽ अऽ ह अऽ तांब माध्या बालाला तीत लावते..."
कडले ज्याम कंटाळलेत, "हं पुले पुले.. तांबा हं- काय काय करावं लागतं कडले एकेक!- हं हं महेत- आहे लक्थ्याथ! आहे लक्थ्याथ! तांग्तुंग! तांग्तुंग! तांग्तुंग!..
कडले डोअरबेल वाजवत कंटाळत उभे राहिलेत आणि ताठ होऊन आता अगदी लहान बाळच झालेला महेश त्या तशा अवतारात टाळ्या पिटत सगळ्या माहोलची मजा घेतोय.. मंदूदेवीची वाट बघत...           
(क्रमश:)

आमच्या मुलांना सांभाळा! (१४)

इथे वाचा भाग १, भाग २, भाग ३, भाग ४, भाग ५, भाग ६, भाग ७, भाग ८,  भाग ९, भाग १०, भाग ११,   भाग १२,  भाग १३ आणि त्यानंतर...
सकाळचे दहा वगैरे वाजलेत. रिकामजी तिरूपती कडले यांची सकाळची गस्त चालू आहे. हातात रंगीबेरंगी वेष्टन असलेली वेताची छडी घेऊन. मागे त्यांच्या घरात, घराचाच एक भाग असलेल्या पाळणाघरात नेहेमीप्रमाणे नुसता कोलाहल चाललाय. कडले चिंतेत दिसताएत. त्यांना पाळणाघरातला कोलाहल असह्य होतो आणि नेहेमीप्रमाणे ते स्वत;शीच बोलू लागतात.
"अरे बाबांनोऽ शांत व्हा शांत व्हा... अरे- शांत व्हा म्हणतोय मी तर तुम्ही जास्तच ओरडताय!.. शांतपणे.. गस्त तरी घालू द्याल की नाहीऽ या गुप्तहेरालाऽऽ... तुम्ही जमता त्या घराचा मालक आहे रे मीऽऽ  अर्‍ये चिमण्यांनोऽऽऽ- नाही मी त्यांच्यासारखं परत फिरा रे- नाही म्हणणार. फिरा कुठे वाट्टेल तिथे फिरा. पण गपचूप फिराऽ अं?- हां हां! कडले! आता कसं? हे वेगळं झालं तुमचं.. इतरांपेक्षा.. हं! वेगळे आहातच तुम्ही कडले! या कॉलनीलतला सर्वोत्कृष्ट गुप्तहेर म्हणून मानांकन झालंय तुमचं! मानांकन की नामांकन?- त्येच त्ये काय त्ये! ते झालंय! शी चॅनलवर! शी! शी!.. अं हं! अगदीच शी नाहीए तो चॅनल! शेरलॉक होम्स इंटरॅशनल- SHI- होय! हा हा! शी! शी! शी! आणि नॉमिनेशनही काही पपलू नाहीए. केवढी स्पर्धा होती. कॉम्पिटिशन होती कटथ्रोट- गुरख्यांची, भैयांची, आंडुपांडूंची. आंडूपांडू म्हणजे तसले नव्हेत- खात्यातले! खात्यातले! खा त्यातले- ह्या त्यातले- मरिनड्राईववरचे, सहार विमानतळावरचे, सगळेच- दया, प्रदीप, राजेश, सचिन, लोहार, सिंग- सगळेच! स ग ळे च! तरीही मला मानांकन! तेच ते काय ते नामांकन!... तर ते असो!"
कडले अचानक बुबुळं डोळ्याच्या एका कोपर्‍यात वर फिरवतात आनि चेहेर्‍यावर गूढ भाव आणायचा प्रयत्न करू लागतात.
"प्रसंग बाका आहे... हा काका इथे आहे- कडलेकाका- म्हणून ठीक! नाहीतर रात्र वैर्‍याची असूनही.. राज्या झोपलेला का? झोपलेला का? का? का? डाव्या तळहातावर उजव्या हाताची मूठ आपटून आपटून डावा हात पार कामातून गेला माझा, पण अजून हा झोपलेला का? का? का- ऑं??????"
कडलेंचा वासलेला आऽऽ तसाच रहातो. वसाहतीच्या आवारात महेश दाखल झालाय. ओळखू येऊ नये इतका बदललेला. त्याचे हात पाय ताठ झाल्यासारखे हलताएत. केस एखाद्या ऍंटिना समूहासारखे उभे राहिलेत. डोळे आणि डोळ्यांच्या कडा लालेलाल. तो कडलेंना ओलांडून सरळ पुढे आपल्या घराच्या दिशेने चालू पडतो. कडले तो दिसल्यापासून वा वाकून त्याच्याकडे पहाणारे. तो समोरून पुढे निघून जाताच धडपडतात.
"अरे असा काय हा? म-महेऽऽश! एऽमहेऽशऽऽ"
कडले महेशला वेगवेगळ्या प्रकारे हाका मारत त्याच्या मागून धावताएत पण महेशवर त्याचा काहीही परिणाम नाही. मग ते त्याला हात लावतात. हात लावल्याबरोबर महेशची दिशा बदलते. त्याचा मार्ग बदलतो. महेशचे डोळे तसेच सताड उघडे. कडले हात लावताताएत. महेशचा मार्ग बदलतोय. कडलेंना आता ह्या खेळाची मजा वाटू लागलीए. ते अरे- अरे- करत त्याच्यामागोमाग गोल गोल फिरताएत. शेवटी महेश कंटाळतो. त्याचा चेहेरा सारखं फिरून फिरून वेडावाकडा झालाय. तो अचानक यंत्रमानवासारखे तुटक तुटक उच्चार करत ओरडू लागतो.
"येऽऽ कोण आहे रे तो गद्धा? का मला फिरव- फिरव-" चिडून स्वत:च गोल गोल फिरू लागतो.
"अरे! हा बोलतो सुद्धा! थांब! थांब! थांब..." कडलेही त्याच्याबरोबर फिरू लागलेत. मग चपळाईने त्याच्या कपाळावर आपल्या उजव्या हाताची तर्जनी खुपसतात. तो थांबतो. कडले स्वत:च्या या अद्भुत शोधाने स्वत:च आश्चर्यचकित होतात. त्यावेळचा त्यांचा चेहेरा खरंच पहाण्यासारखा असतो पण आता आपला नायक महेश तो बघण्याच्या परिस्थितीत नाही. तो थांबतो. अचानक थांबायला लागल्यामुळे जागच्याजागी डोलू लागतो.
"येस! येस्स! यंत्रमानव झालाय तुझा महेशाऽऽ यंत्रमानव! होय ना? होय ना मित्रा? होय ना रे? बोल ना रे गुलामा? यंत्रमानवा! हा तंत्रमानव तुला साद घालतोय- थांब! थांब! जाऊ नको लांब!- तुझं तंत्र आता मला व्यवस्थित कळलंय! थांब माझ्या उजव्या हाताचं हेच बोट आता तुझ्या हनुवटीवर मारतो... हं! हा हा! हाआऽऽ येस्स्स! कशामुळे? बोल बोल रोबोमहेश! हे कशामुळे?ऽऽऽ"
"अन्नाड्या! कळत नाही?ऽऽ झोपेमुळे हे झोपेमुळे!!!"
"झोपेमुळे? की झोप न मिळाल्यामुळे???" तरीही कडलेंचे विनोद चालूच आहेत.
"तेच ते रे गद्ध्या! तेच ते!"
कडले उलटे वाकतात, "इतकं???"
महेश हातपाय हलवण्याचे निरर्थक प्रयत्न करतो.
"मग? तुला काय हे सोंग वाटलं?" 
कडले सराईत गुप्तहेराच्या उत्सुकतेने त्याचे हात, पाय, केस, डोळे न्याहाळू लागतात.
"होऽहोऽहोहोऽऽ ताठ झालंय की रे सगळं शरीऽऽर-"
"नाही! फक्त हात, पाय, केस आणि डोळेच!"
महेश पुन्हा ताठ झालेलं शरीर हलवण्याच्या प्रयत्नात.
कडल्यांना प्रेमाचं अतिरिक्त भरतं आलंय, "असू दे! असू दे!"
महेशचा आता अगदी तिळपापड झालाय, "काय असू दे? शुंभा.. बेरडा.. बेकल्या-"
कडले चतूर आहेत. गुप्तहेर तर ते आहेतच. ते आता टचकन महेशच्या त्याच त्या हनुवटीखाली आपलं तेच ते बोट मारतात. महेश चूप होतो आणि कासावीसही होतो.
"हंऽऽऽ हमसे पंगा लेताय? लेताय? अर्‍ये बाबाऽऽ तुमारा हनबटीका राज हमकू बराब्बर मालुमाय!.. अरे पण माज्या राज्या झोप नसल्यामुळे हे असं, एवढं होऊ शकतं? होऊ शकतं माज्या राज्या? हाऊ होऊ शकतं टेल मी!- अरे -अरे- हो-" लक्षात येऊन महेशच्या हनुवटीखाली पुन्हा बोट मारतात. महेश लगेच बोलू लागतो- नव्हे ओरडतोच.
"मूर्ख माणसा!ऽऽऽ डोळे उघडे ठेवून तू तरी बघ सगळीकडे! आख्ख्या कॉलसेंटर्सना लागलाय हा रोग!"
कडले विस्मयचकित होत, "ताठ होण्याचा?"
"होय रे होय!"
"मग यावर उपाय काय?"
"गाढवाऽ डुकराऽ कोण आहेस तरी कोण तू?ऽऽ हे तू मला विचारतोएस? मला?" अचानक रडू लागतो, "अरे मला माहित असतं तर सकाळपासून असे धक्के खात गावभर फिरलो असतो का रे मी?ऽऽऽऽ"
"टाईट होऊन?"
"अरे कोण टाईट झालाय इथे?ऽऽऽ गेंड्याऽऽ इथे रात्रंदिवस झोपत नाहिए मीऽऽ माझ्या मुलांना सांभाळायची ड्यूटी करायची आणि ऑफिसची ड्यूटी पण करायची म्हणूऽऽन हे असं झालंय माझंऽऽ तू काय रे मला- काय तू- मी- मी- माझ्या घरी- मला-"
प्रचंड संतापल्यामुळे महेशच्या तोंडातून कॅसेट अडकल्यावर जसे कचकचणारे आवाज यायचे तसे येऊ लागलेत. आता या आवाजांचं काय करायचं यावर कडले आपलं शरीर वेगवेगळ्या दिशांना हलवून हलवून विचार करताएत. शेवटी आठवून आठवून त्याच त्या त्याच्या हनुवटीखाली आपलं तेच ते बोट दाबतात. आवाज थांबतो. महेशची लुळी पडलेली जीभ आत जाते. महेश जागच्या जागी स्थिर.
"आं! हां रेऽऽ हां! बराच लोच्या झालाय रे! कसा होतास तू! काय झालास तू! अरे वेड्या असा कसा वाया गेलास- जाऊदे कडले! ही गाणं म्हणायची वेळ नाही!.. यावर उपाय काऽऽऽय?... उपा..य.. उ..पाय.. हां! झोप! झोप हाच यावर सोपा आणि जालिम उपाय! व्वा कडले व्वा! वाह व्वा! यू आर ग्रेट! तुस्सी ग्रेट हो पापाजी! थांब! आता जरा माझा चेहेरा, डोळे गूढ करतो.. हं हं हं! आता तुला घरी सोडतो.. तू झोप.. गाढ झोपलास तरी काही काळजी नाही.. तुझं रहस्य कळलंय आता मला! हा‍ऽहाऽहाऽहाऽऽऽ तुझ्या हनुवटीखालचं आणि वरचं बटण... येस्स! आय नो इट! आय गॉट ईट माय लव! आय गॉट इट! शी चॅनलवालोऽऽऽ निगा रख्खोऽऽ हुश्शाऽऽरऽऽ हाहाहाहाऽऽऽऽ.... व्वा वा! वाहव्वा कडले वाहव्वा! हसलात! पण खोकला नाहीत!- आता हा ठोकळा!... घरी पोचवायचा! हं चलरे ठोकळ्या टुणूक टुणूक! चल! चऽऽल!- अरे हो! आता दोन्ही बटणं दाबावी लागतील कडले! हनुवटीखालचं आणि वरचंही!.. हा हा हा.. टांग- टुंग!"
दोन्ही बटणं दाबल्याबरोब्बर महेश जोसात येऊन बडबडू लागतो, हालचाली करू लागतो, चालू लागतो. कडलेंची एकच तारांबळ उडते. महेश प्रचंड करवादलाय. त्याला शिव्याही सुचत नाहीएत. 
"अरे भ- अरे म- सा- आ- घोड्याऽऽ तुझे व्हरायटी एंटरटेनमेंट प्रोग्रॅम्स संपले असतील तर मला माझ्या घरी सोड! सोड! सोड रे!ऽऽ पापाजी.. कडल्या.. निमाचा पोपट.. टांग-टुंग करतोय!- माझा जीव चाल्लाय इथे-"
कडलेंना महेशच्या थयथयाटामुळे त्याच्या कपाळावर, हनुवटीखाली कुठेच बोट टेकवता येत नाहीए. महेशचं चालूच, "थांब सरळ होऊ दे एकदा मला! मग बघतो तुला! चोर! पाजी! डाकू! पुढारी! राजकारणी! मंत्री-"
शेवटी कडले कसेबसे महेशच्या हनुवटीखाली दाबतात. चपळाईने त्याला दिशा देऊन त्याला त्याच्या घराच्या दिशेने मार्गस्थ करतात. मग घाम पुसू लागतात.

"ये कडल्या भी किसी कच्च्या गुरूका चेला नय महेशराऽव... झोपर्‍या महेश. रोब्या महेश. ताठक्या महेश. उभा महेश. आडवा महेश... हा हा हा हा... स्वत:वर जास्त खूष होऊ नका कडले... पण पण.. त्या गावातल्या मारूतींसारखं झालंय रे तुझं महेश! अरे चल! चाऽल! तुझी सगळी बटणं आता माझ्या हातात आहेत! जा! जाऊन झोप! हा कडल्या आहेच नजर ठेवायला बाहेर आणि आत.. आत.. हा हा हा हा..स्वत:च बघ आत कोण आहे त्येऽऽ टांग- टुंग!!!"  घराची डोअरबेल आणि महेशच्या हनुवटीखालची कळ जोरात दाबतात आणि पायर्‍या उतरून यशस्वी गुप्तहेराच्या चपळाईने घराच्या आडोश्याला येऊन दबा धरून बसतात.
डोअरबेलचा आवाज ऐकून महेशच्या घरात असलेली टी मंजू कडेवरच्या अवनीला थोपटत बेडरूममधून बाहेर येते आणि दार उघडू लागते...                                                              (क्रमश:)   

आमच्या मुलांना सांभाळा! (१३)

इथे वाचा भाग १, भाग २, भाग ३, भाग ४, भाग ५, भाग ६, भाग ७, भाग ८,  भाग ९, भाग १०, भाग ११,   भाग १२ आणि त्यानंतर...
अंकितकडे प्रेमभरे पहात राहिलेल्या कडलेंना प्रेमपान्हाही फुटतो.
"आले- आले- अंकुडीऽऽ.. काय काय आणलं बाजारातून?"
अंकितला गौरीबरोबर ओढला जातोय. तो कडल्याना चिडवून दाखवतो.
"ऍऽ ऍऽ तुम्हाला काय करायचंय? तुम्हालॅ कॅय-"
तोपर्यंत गौरी अंकित, खांद्यावरच्या अवनीसह आपल्या घराच्या दिशेला आणि निमा तत्परतेने तिला पाठ करून विरूद्ध ब्युटीपार्लरला जाण्याच्या दिशेला निघून जाताएत. निघता निघता निमाचा कडलेना शेवटचा डोस.
"तुम्हाला यायचं तर या रितिक, नाहीतर इथेच बसा- मी चाल्ले-"
ती निघून चाललीए हे कडलेंच्या जरा उशीराच लक्षात आलंय. नेहेमीप्रमाणे.
"निमू निमू आलो गं! थांब! एकटीच कशी सोडू तुला भर बाजारात निमूऽऽ"
गौरीचा पुरता पिट्ट्या पडलाय अंकित, अवनीला सांभाळता सांभाळता. ती दमलेली. अंकितची भुणभुण चालूच आहे.
"ममा- ममा- माजं बेब्लेड राहिलं बेब्लेड!"
’अरे हो रे बाबा! नुसती कटकट लावलीए-"
"ममा- बेब्लेऽऽड-"
"अरे किती आणायची किती तुला बेब्लेड"
"ममाऽऽ"
गौरीचा पेशन्स संपलाय.
"आता मलाच फिरव- अय्यो देवा चावी? चावी कुठेय?"
"ममा चावी- नाय बेब्लेड- बेब-"
"चूप रे!" कडेवरच्या अवनीला सांभाळत, हातातल्या सामानात गौरीची चावीची शोधाशोध चालू होते.
"आता होती- पर्समधे- बापरे हा- महेश- घेऊन गेला की काय- काय रे पपानं नाय ना नेली? गेली कुठे?.. उगी उगी अवनीऽ- आलं हां बाबू घर- आलं- हो‍ऽहो- गप गं! - गप- चावी- चावी- अरे अंकित! हे काय?"
अंकित शांतपणे आपल्या खिशातून चावी काढून आईच्या हातात देतो.
"हे काय? तुझ्याकडे कशी आली?"
"पपानी दिली- जाता जाता-"
गौरी घ्यायला जाते तो हुलकावणी देतो.
"अरे दे! दे रे! गाढवा खेळतोएस काय?"
"आधी बेब्लेड!-"
"दिलं बाबा दिलं-"
"कधी?-"
"देते रे बाबा देते उद्या! नक्की! माझ्या राज्या दे आता चावी! लवकर आत जायचंय! सगळं करायचंय! दे! दे!"
गौरीला अंकितकडून चावी खेचूनच घ्यावी लागलीए.
"ममा उद्या नाय दिलंस ना बेब्लेड-"
"अरेऽऽ देत्ये रे बाबा देत्ये! ये आत ये! टीव्ही लावू- टीव्ही?"
"मी लावतो! मला येतो लावता!" अंकित टीव्ही लावतो.
"च्यला च्यला पप्पूऽऽ आता ममं कलायचंऽऽ कलायचं नाऽऽ" गौरी कडेवरच्या अवनीला चुचकारत किचनमधे निघून जाते...
तोपर्यंत बाहेर सोसायटीच्या आवारात एक स्त्री दाखल झालीय. चकमक लावलेला भडक जांभळ्या रंगाचा ड्रेस घातलेली, हेअरस्टाईल केलेली, कपाळावर, गालावर बटा काढलेली, चेहेर्‍यावर मेकप लावलेली. ही स्त्री लचकत मुरडत कुठलं तरी घर शोधतेय. घुटमळतेय. ओढणीने वारा घेत हातातला पत्ता बघतेय. मग नक्की ठरवून जावडेकरांच्या फ्लॅटची डोअरबेल दाबते.
"ममाऽ इस्त्रीवालाऽ"
"आलेऽ रे बाबाऽऽ" गौरी कडेवरच्या अवनीला थोपटत किचनमधून बाहेर आलीय, " झोप पपू. झोपायचं!-"
दार उघडते आणि बाहेर बघतच रहाते.
"क- कोण- कोण पाहिजे?"
स्त्री दाराबाहेरच उभी राहून उजव्या हाताच्या तर्जनीने लाडीक खुणा करून ’आत येऊ का?’ असं विचारतेय.
"अगं बाईऽ वोऽ होळीऽ- होळीको टाईम है अजून-"
स्त्री लाडिकपणे पण विचित्र हसते. खुणा चालूच.
"अगं बाई हे काय? रस्ता चुकलाय का तुम्ही?" तोपर्यंत अंकित उत्सुकतेने धावत दाराजवळ आलाय.
"बघू बघू कोणेय? हॉ हॉ हॉ..."
"अंकित- ए- ए- अरे- गप!"
स्त्री आता अंकितला बघून मोहरल्यासारखे विचित्र हावभाव करते.
"पयचाना नई पिंट्या?ऽ"
"ये चल चल पुढे हो! मी- मी- पिंट्या बिंट्या कोणी नाही!"
"ओऽ स्मॅर्ट बओय!.. भाबी भाबी मला ओळकलं नाई- ओळकलं नाई?"
"नाही हो खरंच नाही.. ह ह.. देवाशप्पत-"
"मी हॉ हॉ- मंजू!ऽऽ" दोन्ही हात समोर पसरून उभी रहाते.
"आईशप्पत नाही हो मंजू- बिंजू- कोणी-"
अंकित स्त्रीला न्याहाळत राहिलेला. अचानक ओरडतो.
"टी. मंजूऽऽ"
"बलोबल! अगदी बलोबल पिंटूऽऽ" मंजू अंकितला जवळ घ्यायला जाते.
"अरे हाड हाड!"
"अंकित! अरेऽ- ए-"
"असू द्ये! राहू द्ये भाबी! मी लालन पालन बालन संघातून-"
"ओळखलं! ओळखलं! पुढे टी लावल्यावर लगेच ओळखलं!.. ह ह.. काय घेणार?"
मंजू तीन बोटं नाचवतेय, "इतके!"
"ह ह.. तीनशे?-"
"हजार!" तीन बोटं मंजू जोरजोरात नाचवू लागलीए. गौरी आता ओरडतेच.
 "तीन हजारऽऽ- जेवणा-खाणा सकट?"
मंजू लगेच पाठ फिरवते, " देता की जाऊ?"
गौरीला आता जिवाच्या आकांतानं ओरडावं लागतं.
"ओऽबाईऽऽ नका जाऊऽऽ नका जाऊऽऽ"
गौरी स्तब्ध होऊन मंजूला नीट न्याहाळते. ’ध्यान आहे, काय करेल काय माहिती’ असं मनात पुटपुटते.
"जाऊ नका बाई.. जाऊ नका!"
"ठीक हाय!" मंजूनं एक हात कंबरेवर ठेऊन एक झांसू पोज घेतलीए.
"ओ पण.. द्या नं काहीतरी सूट- कन्शेशन- द्या नं!"
"हीच सूट!"
"ओ द्याना प्लीज थोडीतरी सूट द्या ना, बाईऽऽ-"
"चला भाबी! चला आपण दोघीही जाऊ या का? त्या मंदिराशेजारी उभे राहू. द्या द्या करत!"
"असं हो काय करता मंजू!"
"मी अजून काहीच केलेलं नाहिए!" मंजू गौरीच्या डोळ्यात रोखून बघत राह्यलीए.
"म्ह- म्हणजे?"
"हॉ हॉ हॉ... म्हंज्ये उंटाच्ये पंज्ये!"
"येऽ हड! उंटाच्ये नाय! उंटाच्ये नाय, वागाच्ये वागाच्ये!" अंकित नाचायला लागलाय. मंजू त्याचा गालगुच्चा घेते.
"हो ले हो बबुडीऽऽ"
"ये गप! रंग लागेल तुझ्या मेकपचा!"
"अरे बाबा अंकूऽऽ" तो काय करेल-बोलेल या विचाराने गौरी अस्वस्थ झालीए.
"असू दे हो! गोगोड आहे पोगा! गोगोड! ये ये!"  मंजू अंकितचा हात धरते.
"ये सोड! सोड!"
"हॉ हॅ हू खू खू.. तर मी काय म्हणत होतो- होता- होते- होते- तुम्ही अजून काहीच दाखवलं नाहिए मला?"
"काऽऽय? काय म्हणायचंय-"
"ओऽ ओऽ सॉरीऽ हा हा मोठा ना तुमचा! गोगोड- आणि ही ही तुमच्या कडेवर- घाबरू नको भाबी. हिला बगत होत्ये मी- गुड्डीला- गुड्डी गुड्डी- डि-डी-डू-डू-" गौरी मान वळवून वळवून दमलीय.
"अहोऽ झोपलेय तीऽ ह ह ह.. झोपलेय हो.."
"हो नईऽ किती स्वीऽऽट! चला तर ह्या दोघांना दाखवून झालं! आता काय दाखवता- घर दाखवता का घर- नक्की आहे ना माजं कॉन्ट्रक्ट! सांगा ना भाबीऽऽ-"
"हो हो हो!- काय दिवे लावणारे कुणास ठाऊक- आहे ना आहे! चला चला- दाखवते ना घर- दाखवते-"
गौरी अजूनही मंजूच्या अपरोक्ष तिला चमत्कारिक नजरेने न्याहाळतेय.
"ह ह ह... चला ना चला- हेऽऽ किचन-"
"ओऽ मामाय! बगू! बगू!ऽऽ"
गौरी, तिच्या कडेवरची अवनी, मागोमाग मंजू, तिच्या मागावरच असल्यासारखा अंकित अशी सगळी वरात किचनमधे जाते. बाहेर येते. हॉलभर फिरते. मग बेडरूममधे शिरते. मंजू बारकाईने सगळं न्याहाळतेय. विशेषत: किंमती वस्तू वगैरे. बेडरूम गाठल्यावर मंजूची नजर जास्तच शोधक होते. कपाटाचं हॅंडल वगैरे ती गौरीच्या नकळत हलवून बिलवून बघतेय. गौरी तिला सूचना द्यायच्या नादात हॉलमधे आलीय तरी मंजू अजून बेडरूममधेच शोधक नजरेने वावरतेय. अंकित ती संधी साधून आईला एकटी गाठतो.
"ममा ममा तो काका आहे काकाऽ"
"आं??" गौरीला चटकन जे समजलं नाहिए ते मंजूनं नेमकं ऐकलंय. ती वेगात अंकितच्या दिशेने धावते.
"आलेऽ बबुडी बबुडी बबुडीऽऽ"
मंजू पकडायला आलेली बघताच अंकित पळत सुटलेला. दोघांची घरभर पळापळ. पकडापकड. मधे ’अरे, अरे’ करत त्यांचे धक्के खाणारी गौरी, अवनीला कडेवर घेऊन, दमलेली, घामाघूम होत असलेली...                               क्रमश: 

आमच्या मुलांना सांभाळा! (१२)

इथे वाचा भाग १, भाग २, भाग ३, भाग ४, भाग ५, भाग ६, भाग ७, भाग ८,  भाग ९, भाग १०, भाग ११ आणि त्यानंतर...
संध्याकाळ अगदी दाटून आलीए. तरीही एक तिरीप उन्हाची, गूढ अंधारं होत जाणारं वातावरण अधिक गूढ करणारी. कडले, गुप्तहेरासारखे- डोक्यावरच्या विगवर फॅशनेबल कॅप घालून स्वत:च्या घरातून बाहेर पडलेत. दबकत दबकत, उगाच मानेला गुप्तहेरी झटके देत, इकडे तिकडे बघत. शेजारच्या जावडेकरांच्या फ्लॅटकडे वळून बघत पाठमोरे होतात. कसलासा वास आल्यासारखं हुंगतात. चेहेर्‍यावर प्रचंड बेरकी हास्य आणून वळतात. ते हास्य त्यांच्या दृष्टिने बेरकी पण दिसतं अधिकाधिक विनोदी, वेडगळ. अशावेळी त्याना स्वत:शीच बोलायची सवय आहे.
"जागा रहा जागा रहा त्रस्त समंधा!- अर्रर- त्रस्त समंध तो मी- नाही तो हा- हा वेडगळ महेश! महेश जावडेकर! महेशाऽऽ रात्र वैर्‍याची आहे, जागा रहाऽ- छ्या: हा गद्धा झोपतोय- झोपतोय नुसता. कामावरच्या पाळ्या म्हणे पाळ्या! शिफ्ट्स! मुलांना सांभाळण्यासाठी! अरे आम्ही काय म्येलो होतोऽऽ- ख्यॅक खॉक- कडले जोरात ओरडलात की हल्ली खोकला येतो तुम्हाला- अगं आई गं- सांभाळून!"
कडले मग एकदम अस्मानात डोळे फिरवून गूढपणे चमत्कारिक हसण्याचा प्रयत्न करतात. वेगळाच आवाज निघून स्वत:च दचकतात. मग छातीजवळ चोळू लागतात.
"जासूसी करणं म्हणजे आधी तब्येत सांभाळायला हवी कडलेऽ- अरे पण या जावडेकरांना काय धाड भरली होती म्हणतो मी- का नाही ठेवलं मुलांना या- या निमामावशीच्या पाळणाघरात. माझ्या कुशीत. सांभाळायला!"
पुन्हा कडल्यांना गुप्तहेरगिरीचा ऍटॅक येतो आणि ते डोळे विरूद्ध दिशेने फिरवून चेहेरा, डोळे गूढ करत विचित्र हसण्याचा प्रयत्न करतात.
"झोपर्‍या महेऽऽश! जागा तरी कधी रहाशील? आणि- आणि येणारी संकटं तरी कशी टाळशील?"
पुन्हा विजयी हसण्याचा प्रयत्न करतात पण तोंडातून आवाजच फुटत नाही. त्याऐवजी पुन्हा खोकल्याची उबळ येते आणि दम लागतो.
" हाऽ हा आहाऽ.. जासूसी हाऽ करायची पण आधी तब्येत सांभाळायची रितिक!"
स्वत:भोवती अचानक गिरकी घेतात. शरीराच्या गिरकीतल्या वाकड्या अवस्थेतच थांबून महेशच्या घराकडे बघत बोलू लागतात.
"पण राज्या- महेशा- हा कडल्या आहे इकडे भक्कम- अगं आई गं- तोल जातोय- पण आहे! आहे भक्कम! तोच सोडबणार तुला या सगळ्या राड्यातून, लोच्यातून, कशाकशातून-"
पुन्हा एक स्टाईलिश दिखाऊ गिरकी स्वत:भोवती घेतात. अचानक लख्ख उजेड पडतो.
"अरे! व्हॉट इज धिस?"
स्वत:च्या पायाखाली, स्वत:भोवती कौतुकाने बघत रहातात.
"बघा बघा कडले! काय करू शकता तुम्हीऽऽ- अं-हां- नको! नको! हसायला जाऊ नका कडले! नको! सध्या तब्येत सांभाळा! तब्येत मजबूत तो हसना पचास! व्वा! व्वा! कडले प्रतिभावानही झालाऽत! म्हणी रचता! त्याही हिंदीत!! व्वा वा वा-वा - व- व-"
अचानक त्यांची गाडी रूळावरून घसरू लागते. त्यांचं लक्ष गेलंय तेव्हा त्यांच्या घराचा ग्रीलचा दरवाजा उघडून निमा- कडल्यांची बायको- उभी आहे. हळूहळू कडल्यांची ट्यूब पेटू लागते.
"त- त- तू लावलीस काय ट्यूबलाईट बाहेरची- म्ह- म्हणून- उजेड- मी म्हणतोय- म्ह- म्ह- म्ह-"
"पाडलाय तुम्ही तेवढा खूप आहे उजेड. आता मी लावते दिवे!- त्या दिवट्याने सोडले फटाके माझ्या घरात- आणि आता हा माझा फटाका- वॉ- वॉ- कडलॅ- वॉ- तब्यॅत- प्रतिभॉ-"
निमा खरंतर ज्याम चिडून कडलेंची नक्कल करतेय पण कडल्यांना ते कौतुक वाटतंय.
"हे काय गं निमू! असं काय करायचं- रागवायचं-"
"अर्‍ये काय पण ध्यान! अहोऽऽ ती कॅप आणखी कशाला घातलीए त्या- त्या- विगवर-"
"शू: अगं हळू- हळू- असं भर आवारात मला- काढतो, काढतो. तुला नाही नं आवडत कॅप! काढतो-काढ-"
"हॉऽ हॉऽ हॉऽ निघाला विगऽऽ- काय पण जासूस!"
"असं काय गं निमा-"
"लाजतात कसले‌ऽऽ चला! शेवटचं पोर केव्हाच गेलं त्याच्या घरीऽ वाजले किती? बाई गं! ब्युटी पार्लर बंद होणार तुमच्या या पोरकट चाळ्यांच्या नादात. येताय का तुम्ही माझ्याबरोबर? का लावताय इथेच दिवे?"
"थोडसं थांब गं! नुकताच कित्येक दिवसांनी माझ्यातला गुप्तहेर जागा झालाय.. निमू‍‍ऽ इथे आता शेजारी जावडेकरांकडे अशी व्यक्ति येणार आहे जिच्यामुळे-"
"डोंबल! कोण येणार आहे यांच्याकडे?"
"शू: हळू गं हळू-"
"कॅय छू: छू: -मी काय घोडं मारलंय यांचं तर घाबरू? उपकार समजा पोलिस कंप्लेंट नाय केली! नायतर खडे फोडायला लागले असते आयशप्पत-"
"निमू‍ऽ निमूऽ बायकांनी- विशेषत: सुंदर बायकांनी- तुझ्यासारख्या- असं मवाली पुरूषांसारखं बोलू नई-"
"अरे हुऽऽड!- ते ऐनवेळी तुम्हीच शेपूट घातलं नसतं नेहेमीसारखं- ज्याऊद्ये- जाऊद्ये- म्हणून तर-"
"शू: अगं अगं अशी चव्हाट्यावर- माझी अब्रू-"
"मला नाही अब्रू- माझं नाही झालं नुकसान- नाही झाला माझ्या धंद्यावर- पाळणाघराच्या- परिणाम-"
"शू: शू: अगं केवढ्या मोठ्यामोठ्याने-"
निमा आता चटाचटा हाताच्या चुटक्याच वाजवू लागते.
"आरे ज्याव! नाय करून टाकली यांची-"
कडले कासावीस होत गेलेत. ते सारखे जावडेकरांच्या घराकडे बघू लागतात.
"अगं आत घरात ते- त्यांनी ऐकलं -बिकलं तर-"
निमा जोरात कपाळावर हात मारून घेते.
"घ्या! हे तुमचं हेरखातं-"
कडले कावरेबावरे झालेत.
"का? का- का- काय झालं?-"
"डोंबल! ती टवळीऽ तिच्या त्या दिवट्या आगलाव्या, फटाकेफोड्या पोराला घेऊन उलथलीए शॉपिंगला! कडेवर बाळ पण आहे!"
"कसलं -कसलं -कसलं शॉपिंग?"
"अरेऽऽबाबाऽऽ मला काय माहीऽऽत?"
"असं काय! -असं काय?"
"होऽहो असंच!- आणि तिचा तो कावळाऽ"
"का- का- को- को- कोण- का- का- कावळा-"
"अरे भल्या माणसाऽऽ आता तू कशाला मला क-का ची बाराखडी म्हणून दाखवतोएस?"
"मी- मी- मी-"
"अर्‍ये तो!- तो झोपरा कावळाऽ तोऽ नवरा तिचाऽ- पाळीपाळीने घरी रहाणारा आणि पाळीपाळीने ऑफिसला जाणारा-"
"च्यक च्यक आळीपाळीने गं!-"
"तेच ते! तो उलथलाय रात्रपाळीला!.. आता पडला उज्येड?"
"असं होय!.. पण तू- तू- तुला कसं माहित? तुला कसं माहित?"
"किचनच्या खिडकीतून आख्खं जग दिसतं मला! उगाच तुमच्यासारखं आछं आछं करत जासूसी नाय करावी लागत- आगं आई गं बाई!"
"क- का- का- बाराखडी दाबा आता कडले- निमू! निमू! तुला आता काय झालं?"
निमा हातातल्या घड्याळाकडे बघतेय.
"जगबुडी झाली. ढगफुटी झाली. सव्वीस जुलै झाली सगळीकडेऽ माझं ब्युटी पार्लर बंद झालं! नाही- नाही- कसं बंद होईल- मागच्या वेळी साडेसातनंतरही उघडं होतं- अं? ह्यांऽऽ"
बोलता बोलता निमाला समोर गौरी दिसते, मुलांना घेऊन घराकडे येत असलेली. निमा गर्रकन तिला पाठमोरी होते आणि निमा तडक चेहेरा फिरवून आपल्या फ्लॅटकडे चालू पडते. मागे अंकित रेंगाळतोय आणि त्याच्याकडे प्रेमभरे बघत, रेंगाळत राहिलेत कडले..                                                                                                          क्रमश:
   
            

आमच्या मुलांना सांभाळा! (१०)

भाग ९ इथे वाचा! 

महेशची अवस्था खूपच बिकट झालीए. तो आपल्या बेडरूममधे एक उशी हातात घेऊन तिलाच झोपवतोय. उशी आडवी धरतो. उशी उभी खांद्यावर धरतो. अंकित त्याच्या मागेमागे फिरतोय, आपला पपा काय करतोय ते बघत. महेश चालता फिरता चक्कं झोपतोय. झोपेत त्याला स्वत:चा तोल सावरावा लागतोय.
"अंकित- अंकु- अंकुडी- अरे बाबा कुठेएस नक्की तू!"
पाळण्यातून अवनीचा रडण्याचा आवाज आल्यावर जरासा सावध होतो. मग खांद्यावरच्या उशीलाच थोपटू लागतो.
"उगी उगी अवनीबाळू ललायचं नाई- झोपायचं-"
अंकित एकदा पाळण्यात रडणार्‍या अवनीकडे बघतो आणि एकदा खांद्यावर उशी थोपटणार्‍या आपल्या पपाकडे बघतो. त्याला हसू फुटतं. ते बरोब्बर महेशच्या कानावर पडतं.
"अवनीऽ- उगी उगी- हसू नये अंकितबाळ- बापाला हसू नये- अर्‍ये तरीही हसतोएस घोड्या- गप! गप! बारा वाजवलेस सगळ्याचे आणि- आणि दात काय काढतोएस सारखा? बाप काही प्यालेला नाहिए तुझा! झिंगतही नाहिए! पेंगतोय तो! पेंगतोय!- तू अवनीबाळ उगी उगी- दिवसभर ही ड्यूटी- तुम्हा दोघांना सांभाळायची- माझ्या मागे लागलेली- मी- मी स्वत:हून घेतलेली- आणि रात्री- रात्रपाळी- ऑफिसमधे- मी-मी-मीच मागून घेतलेली! ऑफिसमधे कायमची रात्रपाळी मागून घेतलेय रे तुमच्यासाठीऽऽ तुमच्यासाठी!- आणि तू हसतोएस शुंभा! हसतोएस?"
अंकितला आता स्वत:ला आवरता येत नाही, तो त्याच्या स्टाईलमधे ओरडतो.
"पपाऽऽ तुम्ही हे कोणालाऽऽ झोऽऽपवताऽऽय?ऽऽ"
महेशचा पवित्रा अंकितच्या ओरडण्याने एकदमच बदलतो. तो ऑफिसमधे असल्यासारखा, सायबाच्या खुर्चीसमोर अदबीने वाकल्यासारखा पेंगत पेंगत वाकतो.
"माफ करा साहेब! चुकी झाली साहेब झोपेत- म्हणजे साहेब- काय सांगू तुम्हाला- घरची दिवसपाळी संपली की इथे- साहेऽऽब.. हात जोडतो.. पदर पसरतो.. साहेबऽऽ दया कराऽऽ पाठीवर मारा साहेऽऽबऽऽ पण पोटावर मारू नकाऽऽ पोटावर मारू नका- तुम्ही सांगाल ते करतो साहेब- तुम्ही सांगाल ते-"
महेश भलताच मेलोड्रॅमॅटिक होतो आणि अंकित आणखी मोठ्याने ओरडतो.
"ओऽपपाऽऽ तुम्ही कुणाला झोपवताऽऽय?ऽ कायेऽऽ तुमच्या हाताऽऽत?"
"साहेब- साहेब लहान झाले- छोटे- छोटे साहेब- अरे- अरे- हे काय?- उ-उशी? उशी? मग ती- ती कुठाय? अवनी? अरे बापरे! ती तर तिथेय- पा-पाळण्यात!- अलेलेले बाळू- सॉरी- सॉली- थॉली-"
महेश झोपेतच पाळण्याजवळ जातो आणि झोपेतच पाळण्याला झोके देऊ लागतो. त्या झोक्याच्या लयीमुळे आणखी पेंगू लागतो. मग डोळ्यावरची झोप उडवायचा प्रयत्न करू लागतो. अंकितला ते बघून आणखी हसायचं निमित्त मिळालय. तो हसत रहातो.
"हस हस तू गाढवा- घोड्या- गेंड्या- दगड्या- हस! तुझ्या दोन्ही आज्ज्याना हाकलून दिलंस-"
अंकित लगेच दादागिरीवर आलाय, "येऽऽ कुणी?ऽ मी?ऽऽ"
"नाहीऽ तुझ्या बापानीऽऽ मीऽऽ छळ छळ छळलंस त्यानाऽऽ त्या भांडल्या भांड भांड.. आणि पळ पळ पळ..."
महेशला डुलकी लागलीए.
"ओऽऽ मी कुट्येऽ मी कुट्येऽऽ त्या भांडतच होत्या! पहिल्यापासूनच!"
"चूऽऽऽऽप!" महेश जोरात ओरडतो आणि स्वत:च दचकतो. मग अवनीला जाग येईल म्हणून घाबरतो. मग हळू आवाजात, पेंगत बोलू लागतो, " एक शब्द बोलू नकोस! फटाक्यांची माळ कुणी सोडली निमामावशीच्या पाळणाघरात?.. हसू नकोस! हसू नकोस गद्ध्या!.. तुज्या मारीऽऽ आता मोठ्याने बोलायचं नाही हे- पण पोलिस कंप्लेंट झाली असती तर तू लहान म्हणून मला जावं लागलं असतं माहितीए आतमधे- जेल- जेलमधे!.. तू हास! हास तू!.."
महेशचं कुजबुजत्या स्वरात, झोपेत, पेंगत बोलणं हा अंकितला आणखी एक टाईमपास झालाय. तो खुदखुदून हसू लागतो आणि इकडे महेशनं झोपेत आणखी एक भलताच ट्रॅक पकडलाय.
"काय सांगू मोना तुलाऽऽ तू माजी अगदी जवळची मैत्रिण आपल्या ऑफिसमधली.. म्हणून तुला सांगतो.. वैरी आहेत गं वैरी- गेल्या आणि ह्या दोन्ही जन्माचे- तो पोरटा वाट लावणाराय माझ्या आख्ख्या खानदानाची! परवा फटाके फोडले.. आणखी काही वर्षानी सुरूंग फोडेल- माझ्या- माझ्या टाळक्यावर गं! आणि- आणि- तुला सांगतो मोना.. त्याची आई आहे ना आई.. माझं आख्खं आयुष्य उध्व-उध्व-उध्व..."
हे बोलत असताना महेशनं अंकितचाच हात घट्टं पकडून ठेवलाय. अंकितला तो काही केल्या सोडवून घेता येत नाहिए. महेशला पुन्हा एक डुलकी येते आणि अंकित आपला हात सोडवून घ्यायचा निकराचा प्रयत्न करतो.
"मोना- मोना- असं करू नकोस मोना. तूच माझा आधार आहेस मोना!- ते ते टेलिफोन घेणं- ते टेलिफोन ऑपरेटिंग झन्नममधे गेलं मोना.. माझ्या आयुष्याची दासतान ऐक- माझ्या दिवट्या पोरानं- मोनाऽऽ-"
अंकित जिवाच्या आकांताने आपला हात सोडवून घेतो आणि बोंब ठोकतो.
"सोडा- सोडा मला- सोडाऽऽ.. मी तुमची मोना नाहिएऽऽ मी दिवटा काय? माझ्या आईनं- ममानं तुमचं आयुष्य उध्वस्त केलं काय? थांबा आता तुमचं चांगलंच टेलिफोन ऑपरेटिंग करतो- मोबाईलच करतो ममालाऽऽ"
महेशची झोप क्षणार्धात उडालीए. तो कासावीस होऊन अंकितच्या मागे धावत सुटलाय.
"अर्‍ये- अर्‍ये- थांब- थांब- असं करू नकोस! आताच- आताच- माझं जीवन उध्वस्त- उधवस्त-"
अंकित महेशचाच मोबाईल घेऊन पळत सुटलाय, महेशलाच वाकुल्या दाखवतोय आणि महेशची अवस्था दारूण झालीए...    (क्रमश:)
या आधीचे भाग  भाग १, भाग २, भाग ३, भाग ४, भाग ५, भाग ६, भाग ७, भाग ८ इथे वाचा!

 

आमच्या मुलांना सांभाळा! (८)

भाग १, भाग २, भाग ३, भाग ४, भाग ५, भाग ६, भाग ७, आणि त्यानंतर...
महेशच्या आनंदाला उधाण आलंय. स्वत:च्या घरी पोहोचल्यावर तर जास्तच. अंकितला कडेवर उचलून आता तो गणपतीच्या मिरवणुकीतला झांजा आणि लेझिम नाच नाचू लागलाय. दारातून कडलेंचं मुंडकं आत आत ओढलं जातंय आणि त्याना बाहेर ओ-ओढून शेजारची पाळणाघरवाली निमामावशी हैराण झालीए. कडले महेशच्या नाचात सामील व्हायला आतूर झालेत. महेश मधेच तुतारी वाजवल्यासारखं करतो. जरावेळाने त्याच्या लेझिम, झांजा यांचा रोंबासोंबा होऊ लागतो. महेशला धाप लागते आणि तो गणपतीतल्या कार्यकर्त्याच्या भूमिकेत शिरून गौरीला शोधू लागतो. गौरीला जीव नकोसा झालाय. महेश तिला धरून पुढे आणतो. दिवस भरत आलेली गौरी प्रचंड अवघडलेली आणि लाजत असलेली. कसाबसा  आपला मोर्चा  बेडरूमकडे वळवते. तोपर्यंत निमानं कडलेना एखाद्या लहान मुलासारखं जावडेकरांच्या घराबाहेर आणलंय. महेश जोरात गणपतीबाप्पाऽऽ असं ओरडतो. पाठोपाठ अंकीत मोरयाऽऽ करतो. सुखी कुटुंब आता शयनकक्ष अर्थात बेडरूममधे दाखल झालंय.
"हुऽऽश्शऽ आता तयार रहायला हवं हं गौरी! केंव्हाही काही होऊ शकतं!"
"म्हणज्ये पप्पा?ऽऽ"
गौरी अंकितच्या गालावरून हात फिरवते, "म्हणजे.. बेटा.. ममाला केंव्हाही ऍडमिट व्हावं लागणार!" 
महेश लगेच तिची रीऽऽ ओढतो, "आणि मग डॉक्टरकाका आपल्याला एक छोटं छोटं, गोबरं, गोबरं बाळ देणार!"
"छ्याट डॉक्टरकाका द्येत नाई कॅय! ममाला असं बेडवर झोपवणार मग-" 
"पुरे! पुरे! पुरे! मला माहित नाही ते सुद्धा सांगशील बाबा! तुझं काही खरं नाही!"
गौरी अजून भांबावलेली, "काय रे.. महेश.."
महेश धडपडतो, "अगं आणि तू अशी अवघडून बसून काय राहिलीस! पड पड तू!"
"महेश, अरे पण-"
"माहितीये! भूक लागली असेल ना! मला पण मरणाची लागलीये!अरे! पण आया कुठे गेल्या? दोन दोन!"
"पपा, भारत पाकिस्तान ना?"
"अंकू.. अरे.. महेश अरे हा काय-"
महेश हसतो, "हांऽ काय खोटं नाही त्याचं! आयला! एक आई एक बोलते. दुसरी बरोब्बर त्याच्या विरूद्ध! कसं काय जमतं बुवा काय कळत नाही!-"
"माझ्यावर पपा, माझ्यावर प्रॅक्टिस करत असतात दोघी दिवसभर!"
"आ हा हा हा! काय पण अभ्यास आहे दोघींचा! एकमेकींच्या विरूद्ध बोलण्याचा!"
"महेश.. तुला त्रास होतो ना खूप.."
"छे गं! तुझ्या त्रासापुढे माझा त्रास काहीच नाही!.. म्हणजे तसा होतो गं! पण काय करणार? करणार काय? त्या पाळणाघरात मुलांना ठेवायचं धाडस आहे तुला?"
"अजिबात नाही.. आणि ह्या शेजारणीच्या.. च्यक!"
"का गं? का? का?" महेश गालातल्या गालात हसतोय.
"म्हणजे तू मोकळा मग.. उंडारायला..." अंकित जोरजोरात टाळ्या पिटू लागतो.
"एऽऽ गप ये! एऽ इतका काय मी हा नाहिए हं! हां! "
"तू हा आहेस की नाहिएस.. ते चांगलं माहितीए मला.. भले भले त्या निमडीनं गारद केले आहेत.. तेही मला.."
"गौरूऽ अगंऽ अगदी आराम करायचा आताऽ कसलाही विचार करायचा नाहीऽ मी काय करतोऽ तो काय करतोऽ ते काय करतातऽ त्या काय करताऽऽतऽ- अर्‍येऽ खरंच! त्या दोघी आत काय करताएत? मरणाची भूक लागलीए आम्हाला दोघांना!.. नाही तिघांना!"
"पण मी तर जेवलोय पपा!"
"हो माहितीए पप्पू मला!"
"मग तिघे कसे?"
"मी दोनदा- नाही- तुझी ममा दोनदा जेवणारए! एकटी! तू जा, तुझ्या आज्ज्या काय करताएत आत बघ! हं जा!"
गौरी लाजून चूर झालेली, "काय हे महेश.."
महेश लाडात आलेला, " काय हे म्हंज्ये काय माहितेय का गौरू! तुझं झालंय हे असं! आता तुझ्या जवळ यायचं म्हणजे सुद्धा-"
तेवढ्यात दोन्ही आज्ज्या बेडरूमच्या दारात येऊन खाकरताएत, "आम्ही आत यायचं का?"
महेश पूर्णपणे गडबडलेला, "ऑं?- आं- यायचं- यायचं का?- आणि आता आत येऊन उभ्या राहिल्यावर हे विचारताय?.. असू दे! असू दे! तुम्हाला काय बोलणार? तुम्ही काही केलंत तरी आम्ही काही बोलू शकणार नाही! तुम्ही निघून ग्येलात की आम्ही म्येलोऽऽ"
"काय? काय? काय?"
"दोघी येकदम? काही नाही आमच्या आयांनो! हात जोडतो! या! या! तुमचं सहर्ष स्वागत असो!.. दुसरं काय करणार?" महेशनं स्वत:च्या कपाळावर हात मारून घेतलाय.
"ऑं?"
"हे ही दोघी येकदम?- काही नाही! काही नाही!- ए आईऽ तू इथे बस! आणि अहो आई, तुम्ही इथे बसा! हं बसा! इथे इथे बस रे मोरा-"
"मी बसते!"
"मग मी उभी रहाते!" बसलेली आज्जी पटकन उभी रहाते.
महेश हैराण, "हं.. झालं सुरू!"
"पण तू गौरी बसलीएस का अशी? अगं व्यायाम पाहिजे या अवस्थेत!"
"हालचाल अजिबात नको सांगून ठेवत्ये!"
"आणि.. आज जरा जपूनच जेव!"
"दोन जिवांची आहेस पोरी! चारचारदा खाल्लं पाहिजे चांगलं!"
"इंजेक्शनचा कोर्स संपवला की नाही डॉक्टरनं?"
"अगं बयेऽ कशाला टोचून घेतेस सुया?ऽ"
महेश आणखी हैराण झालाय, "अर्‍येऽऽ ह्या आया आहेत की सुया आहेतऽ का? का टोचून खाताएत तिलाऽऽ.. ए आईऽ आहोऽ आईऽ मला भूक लागलीए मरणाचीऽ तिकडे किचनकडे चलाऽ-"
दोघींनी आपला मोर्चा आता गौरीच्या अगदी जवळ वळवलाय.
"डॉक्टरनं चालायला सांगितलं असेल नं?"
"डॉक्टरांनी भरपूर झोपायला सांगितलं असेल नं?"
महेश बेजार, "राहू आणि केतूची दशा सुरू झालीऽ"
"तू माझं ऐक गं मुली!"
"तू माझं ऐक गं सुनबाई!"
"अगं सगळं मॉर्डन झालंय आता!"
"परंपरा कधीही सोडायच्या नाहीत तुला सांगत्ये!"
"ही काय तुझी पहिली खेप नाहिए गं!"
"असं कसं? दोन्ही वेळेला त्रास सारखाच!"
महेश हैराण+बेजार, "हा त्रास कधी संपणार पण?"
"हे बघ! सिझेरियन झालं तरी घाबरू नकोस हं!"
"पैज मारून सांगते, नॉर्मलच होणार!"
"नंतर.. वजन वाढणारं काही खायचं नाही!"
"डिंकाचे लाडू, अळीवाचे लाडू, साजूक तूप सगळं मी करून ठेवलंय!ते संपवायचं म्हणजे संपवायचं!"
महेश भूकेनं कळवळतो, "आय आय गंऽ कडकडून भूक लागलीए मरणाचीऽ आणि ह्याऽ-"
"आणि.. लगेच ऑफिसला जायचं नाही! चांगली सहा महिने रजा घे!"
"तीन महिने! तीन महिने फक्तं! चटपटीत राहिलं पाहिजे तुला!"
"धुणंभांडीवालीला पैसे वाढवायचे नाहीत! आहेत त्यात करा म्हणावं!"
"पैसे वाढव! नाहीतर बाई जाईल!"
"तेलाच्या बाईचं काय करायचं?"
"कसली तेलंबिलं लावताय जुन्या जमान्यातली!"
"घ्या! जुनं ते सोनं असं लोक म्हणताएत!"
महेश रडकुंडीला आलेला, "आयांनोऽ मी काय म्हणतोय ते आधी ऐका!"
"समजतंय न गौरी मी काय म्हणतेय ते?"
"नाही समजलं तरी काही फरक पडणार नाहिए! तू माझं ऐक!"
गौरी एवढा वेळ चूपचाप बसलेली. केविलवाणी होऊन बोलू लागते.
"ए आईऽऽ.. अहो आईऽऽ.. मी दोघांचही ऐकीन.. पण तुम्ही.-"
"अगं येऽऽ गौरीऽऽ तुला काय वेडबिड लागलंय काऽऽ या दोघींचंही तू ऐकणार म्हंज्येऽऽ तू- काय- तुला-"
"तू थांब महेश- मी तुम्हा दोघींचही ऐकीन- पण तुम्ही दोघींनी इथून जायचं नाही! मी सांगितल्याशिवाय अजिबात नाही!" 
"अगं वेड लागलंय का आम्हाला?ऽऽऽ"
दोघीही हसू लागलाएत आणि महेश त्या दोघींकडे वेड्यासारखा पहात राहिलाय.
दोघींचं पुन्हा चालू झालंय.
"तू जेवून घे बघू गौरी!"
"रात्रं फार झालीए! आता खाल्लंस तर अपचन होईल बघ!"
महेश सॉलिड कावलाय, "झालं!झालं सुरू!"
"चल गौरी! चल तू, जरा चार पावलं चाल!"
"झोप तू!अगदी पांघरूण घेऊन गुडुप!"
गौरीला कळा सुरू होताएत. तरीही दोघीही आयांचं काही ना काही परस्परविरोधी चालूच आहे. त्याना थोपवायचे महेशचे सगळे प्रयत्न विफल होताएत. गौरीच्या कळा आणखी वाढतात. महेश कावराबावरा होतो. सरतेशेवटी ओरडतो.
"ए आईऽऽ अहो आईऽऽ.. एऽ एऽऽ हिंदुस्थान-पाकिस्तानऽऽ कुणीतरी येणारएऽ का माझ्याबरोऽऽबर हॉस्पिटलाऽऽतऽ.."                                                    (क्रमश:)

आमच्या मुलांना सांभाळा! (७)

भाग १, भाग २, भाग ३, भाग ४, भाग ५, भाग ६
आणि त्यानंतर...
जावडेकरांच्या घरातलं चित्र आता जरा बदललंय. जरा काय चांगलंच बदललंय. दोन्ही आज्ज्या, शांताबाई आणि उर्मिलाताई अंकितला भरवताएत. दोघींच्या हातात दोन ताटं. शांताबाईंचा पवित्रा परंपरागत आणि उर्मिलाताईंचा आधुनिक! पहिला घास कुणी द्यायचा या स्पर्धेत शांताबाई बाजी मारताएत असं दिसतंय.
"अंकू हा घे चिऊचा‍ऽ नंतर काऊचा हं!"
उर्मिलाताई मग मागे सरत नाहीत.
"काऊ चिऊचा राहू दे रे! हा घे चिकनचा! मग फीशचा!"
अंकितला खरंतर स्वत:च्या हाताने जेवायचंय पण दोन्ही आज्ज्या आता फुल फार्मात आल्याएत.
"अंकित! वरण, भात, लिंबू सगळं संपवायचं हं!"
"अंकुडीऽ इट नॉनवेज फर्स्ट!"
"अंकी! शाकाहारी हो! त्यात सत्वं असतं!"
’ऍंक्स! नॉनवेजच खा! त्यात ताकद असते!"
अंकीत वैतागलेला. त्याला बोलायला संधीच मिळत नाहीए. एकदाची तो संधी साधतो.
"आज्ज्यानोऽ माझं पोट म्हणजे कचर्‍याचा डबा नाहियेऽऽ"
पण आज्ज्यांचं चालूच.
"आणि अंकित.. जेवण झालं की भरपूर पाणी पी!"
"नॉनसेन्स! जेवणानंतर एक तास अजिबात पाणी नको! ऍंड डोन्ट गो टू प्ले! लगेच खेळायला जाऊ नकोस!"
"काही नाही रे! बैठे खेळ खेळले तरी चालतात!"
"शतपावली घाल- फेर्‍या मार! फेर्‍या! हॅव अ वॉक!"
"तू अजिबात म्हातारा नाहिएस! फेर्‍या घालशील तर बघ!"
"होमवर्क राहिलंय ना बाकी? वेन आर यू-"
"गोष्टीची पुस्तकं कधी वाचणार रे! चौफेर ज्ञान पाहिजे बघ!"
अंकितचा पारा चढू लागलाय.
"गप्पं बसा आज्ज्यांनो! टीव्ही बघणार मी! टीव्ही!"
"कार्टून बघू नकोस!" शांताबाई त्याच्या हातातला रिमोट खेचून घेतात.
उर्मिलाताई सरसावून शांताबाईंच्या हातातला रिमोट पळवतात.
"अं हं! सिरियल नाही! सिरियल नाही! डिस्कव्हरी बघ! बघ डिस्कव्हरी!"
"अरे ’संस्कार’ बघ! ’संस्कार’ बघ!"
"अरे ही मूवी आहे बघ काऊबॉयची!"
"शी: अरे हा बघ डीडी मेट्रो!"
"हा फॅशन चॅनल इतका काही बॅड नसतो बरं!"
"मालिका बघ! ही बघ लवंगलतिका! हा तिचा-"
अंकित आता भडकलाय.
"ए आज्ज्यांनो! तुम्हीच काय बघताय टीव्हीऽऽ मग मी काय करू?ऽऽ"
"बाळूऽऽ तू नीज हां आताऽऽ"
"नो! नो! आता झोपलास की चारदा उठतोस रात्री!"
"पाणी पिऊन लगेच झोप!"
"च्यक च्यक च्यक! शू करून आलास तरच झोपायला मिळेल!"
"दप्तर भरलं का उद्याचं?"
"उद्याचं टेन्शन उद्या! आज कशाला ते!"
अंकित आता पिसाळलाय. तो जागेवरून उठून हातवारे करत ओरडू लागतो.
"आज्ज्यांनोऽऽ तुम्ही जाताय का आऽत जेवायलाऽऽ नाय गेलात तर फोडून टाकीन हा टीव्हीऽऽ हे कपाटऽऽ हे हेऽऽ-"
दोघी आज्ज्या त्याचा हा अवतार बघून पटकन आत पळतात. अंकित अजून धुमसतोय.
"हैराण करायचं नाही अजिबाऽऽत! च्याऽऽ मारीऽऽ- एक जे सांगते त्याच्या बरोब्बर उलटं दुसरी सांगतेऽऽ"
तोंडात अंगठा खुपसून टिव्ही ऑन करतो आणि मनसोक्त कार्टून बघू लागतो..
तो रंगून गेलाय न गेलाय इतक्यात डोअरबेल वाजते. अंकित दुर्लक्ष करतो. बेल पुन्हा वाजते. अंकित ओरडतो.
"एऽऽ आज्ज्यांनोऽऽ निदान आता दार तरी उघडाऽऽ"
आज्ज्या बाहेर येत नाहीएत हे बघून त्याची तार पुन्हा सटकलीए.
"बसल्या असतील भांडत आत!"
पुन्हा बेल वाजते आणि अंकितला नाईलाजानं उठावं लागतं. तो एखाद्या नाक्यावरच्या दादासारखा उठतो आणि त्याच्यासारखाच चालत येऊन दार उघडतो. दारात महेश आणि अगदी दिवस भरत आलेली त्याची आई, गौरी. महेश आत येतो. तो ज्याम खूष आहे आणि गौरी त्याला आवरायच्या प्रयत्नात. महेश आत येतो, अंकितला बघतो, त्याला उचलून घेऊन वेड्यासारखा नाचू लागतो. गौरीनं कपाळाला हात लावलाय. ती मागे वळून दार बंद करायला जाते तर दारातून कडलेकाकांचं मुंडकं आत डोकावणारं आणि त्यांच्या मागे निमामावशी त्याना बाहेर ओढणारी. प्रचंड रागावलेली..

आमच्या मुलांना सांभाळा! (६)

भाग १, भाग २, भाग ३, भाग ४, भाग ५,
आणि त्यानंतर...

दुपार झालीए आणि निमामावशीच्या पाळणाघरात प्रचंड कोलाहल चालू आहे. कुणीतरी जोरात ढकलल्यासारखे रिकामजी कडले घरातून बाहेर आलेत आणि स्वत:शीच मोठमोठ्याने बोलू लागलेत, "अरे! अरे!.. अरे बाबानो मी या घराचा मालकए रे मालक!.. छ्या! कंबर मोडलीए माझी!.. यावेळची गर्दी म्हणजे भयानक! भयानक!.. निमू- माझी निमू माझ्या वाट्यालाच येत नाही आख्ख्या दिवसात! दिवसभर वाट्याला येतात ती दप्तरं, बॅगा, वॉटरबॅग्ज, युनिफॉर्मस, चपला, बूट.. ते सगळं आवरून दमून रात्री मी आठ वाजताच ढाराढूर! म्हणजे रात्रीही- छ्या! छ्या!.."
एक उंच, देखणी, अत्यंत मॉड साधारण पंचावन्न वर्षाची स्त्री सोसायटीच्या आवारात आलीए. आख्खी इमारत न्याहाळतीए. काहीतरी शोधतेय. तिचं लक्ष स्वत:शीच मोठमोठ्याने बडबडणार्‍या कडलेंकडे जातं आणि तिच्या आधीच आक्रसलेल्या भुवया आणखी आक्रसतात. कडले नवी संधी चालून आल्यासारखे ’ह्या कोण?’ असं स्वत:लाच विचारत पुढे झालेत, "येस!.. येस?.. ऍडमिशन क्लोज्ड मॅडम! येस बिल्कुल- साफ- आपलं- ते हे- क्लोज्ड!"
स्त्रीनं डोळ्यावरचा गॉगल कपाळावर सरकवलाय, "वॉट रबिश!"
कडले हसताएत, " हॅऽ हॅऽ पाळणाघर मॅडम!"
"वॉऽऽट?" 
"हे आपलं- बेबी सीटींग- नो ऍडमिशन मॅडम!"
"शी: तुम्ही काय मला- मला जावेडकर- जावेडकर इथे कुठे रहातात ते-"
"ओऽहोऽहोऽ हियर हियर मॅडम! धिस साईड!"
कडले वाकून अभिवादन करत असल्यासारखे. स्त्री कडलेंकडे, त्यांच्या त्या हालचालींकडे त्याच त्या आक्रसलेल्या चेहेर्‍याने पहात जावडेकरांच्या फ्लॅटच्या दिशेने चालू लागते.
"जावडेकरांच्या ह्या कोण?... कोण बरं?" कडलेंमधला गुप्तहेर आता जागा झालाय.
"वॉट?"
"नो! नो! नथिंग! आय रितिक- रितिक मॅडम!"
"रितिक-"
"रिकामजी तिरूपती- आपलं हे आर. टी. कडले! नेबर! यू गो! यू गो! शांताबाई-"
तोपर्यंत त्या स्त्रीचा जवळ जवळ तिळपापड झालाय. ती तरातरा पुढे होते आणि जावडेकरांच्या फ्लॅटची बेल दाबते. आत शांताबाई बॅगेत कपडे भरताएत.
"आले! आले!ऽ आता मेलं कोण आलं कडमडायला?"
शांताबाई दार उघडतात. दारातल्या स्त्रीकडे बघतात, तिच्या खांद्यावरच्या भल्या मोठ्या बॅगेकडे बघतात.
"काय आणलंय? फिनेल, शांपू, साबण, क्रिम्स- काही काही नकोय- दुपारच्या वेळी आम्हाला ऍलर्जी असते त्यांची!- या तुम्ही-" स्त्रीच्या तोंडावरच दार बंद करायला जातात.
"जस्ट अ मिनट! जस्ट अ मिनट! बाई आहेत घरात?"
"अहो बाईच आहे मी!.. अग्गोबाई! मिश्या बिश्या आल्यात की काय मला? सकाळी तर नव्हत्या- तुम्ही- "
"आय- आय मीन- तू- तुम्ही- ओ‌‍ऽऽहऽ-"
"अग्गोबाईऽऽ उर्मिलाताई तुम्हीऽऽ अय्योऽऽ मी तुम्हाला फेरीवाली समजले होऽऽ"
"ये‌ऽऽ येऽऽ शांताबाई! ऍंड मी तुम्हाला कामवालीऽऽ ऍम सो सॉरीऽऽ-"
"थॅंक्यू थॅंक्यू- आपलं हे राहू दे राहू दे हो उर्मिलाताई! या! आत या! द्या ती बॅग! काय आहे काय या एवढ्या मोठ्या बॅगेत? ऑं?.. छान आहे हो बॅग!" शांताबाई बॅगेकडे बारकाईने पहात राहिल्याएत.
उर्मिलाताई आत आल्याएत आणि त्यांचं लक्ष शांताबाई भरत असलेल्या बॅगकडे गेलंय.
"गावाला कोण चाललंय हो! हु इज अबाऊट टू गो-"
"कोण?.. ह ह ह ह.. हो! हो! मी हो मी चाललीए! गावाला म्हणजे पुण्याला!"
"कधी? व्हेन आर यू-"
"आय- म्हणजे- टेल यू बरंका- यू नो आमचा उम्या! उम्या हो माझा धाकटा! नो यू?"
"येऽ येऽ आय नो- आय नो उम्या!"
"नो! नो यू? उम्या? अंग्गाशी!ऽ तर तो म्हणाला ये माझ्याकडे  चार दिवस- पण तुम्ही?.. काय.. रहायला आलात चार दिवस?" शांताबाई आलेला संशय बोलून दाखवताएत.
"ओऽह! ये! ये! म्हणजे- आय मीन-"
"नाही! नाही! रहा ना! रहा!.. तुमच्या मुलीचं गौरीचंही घर आहेच की हे.. काय सहज?.. नाही म्हणजे मी सहजच विचारतीए! रहा ना!.. रहा!" उर्मिलाताईंकडे त्या एकटक बघताएत. उर्मिलाताई उगाच इंग्लिश उसासे वगैरे सोडतात आणि इंग्लिश हुऽऽश्शऽऽ करत सोफ्यावर ठाण मांडतात.
शांताबाई आपल्या दुसर्‍या संशयाला वाट मोकळी करून देताएत, " काय म्हणतेय सोनाली मग? तुमची सुनबाई?"
सोनालीचं नाव निघताच ’बुलशीट’ असं म्हणत उर्मिलाताई सोफ्यावरून उठतात.
"वॉटर- उर्मिलाताई- काय वॉटरबिटर- पाणीबिणी हवंय का? आहे ना? इथेच आहे!.. घ्या!"
उर्मिलाताई आपल्या खास शैलीत बसतात. पाणी पितात.
"तुमचं शांताबाई- पुण्याचं.. काय अचानक?"
"छे! आपलं हे- सहज! सहज हो.. सहजच!"
"अंकितला घेऊन जाताय?"
"छे हो!- अय्योऽऽ.. माझी पण काय कमाल बघा-"
"वॉ- वॉट हॅपन्ड?- काय झालं शांताबाई?"
"आधी मला सांगा, तुम्ही रहायला आलात न इथे?"
"मी- आय- ऍक्च्युअली-"
"चार दिवस हो म्हणतेय मी!" 
 "वॉट टू डू शांताबाई! सोनाली- आमची सून एकदम युसलेस यू नो! वैतागले! अगदी वैतागले! तुम्हाला सांगू-"
"एकाच नावेतले प्रवासी आपण उर्मिलाताई!"
"अं?"
"काही नाही! अहो शेवटी मुली त्या मुली, सुना त्या सुना!"
"अगदी बरोबर! करेक्ट!- बरं तुम्ही काय सांगत होता?"
"होऽऽ अहोऽ आज्जी होतोय आपण दोघीऽऽ पुन्हा!ऽऽ"
"काऽऽऽय?"
"अहो.. ग्रॅंडमदर! ग्रॅंडमदर! परत! गौरी, तुमची गौरी-"
उर्मिलाबाई उठून शांताबाईंचे हात गच्च धरतात.
"काय सांगताय काय शांताबाई? ग्रेट न्यूज! कॉंग्रॅट्स! कॉंग्रॅट्स! अंकित खूष होईल आता! कशीए आमची गौरी?"
"ती ना?.. आहे मजेत!.. मी चाललेय पुण्याला!"
"म्हणजे?"
"म्हणजे म्हणजे आमचा उम्या हो! उम्या-"
"आय नो! धाकटा तुमचा! बरं!.. जावईबापू काय म्हणताएत?"
"जाऊ नको म्हणतोय!"
"कुठे?"
"टू पुने हो उर्मिलाताई!"
"अहो मग नका जाऊ!"
"तुम्ही रहाताय कायमच्या?"
"का- कायमच्या- नाही मी समजले नाही-"
इतक्यात बाहेर अंकित, शाळेतून आलाय. तो येतो ते थेट कडल्यांच्या दाराची, निमामावशीच्या पाळणाघराची कडी बाहेरून लावायला जातो आणि आत दबा धरून बसलेली निमा तणतणत बाहेर येते. तिला बघून अंकित घराकडे पळत सुटतो. निमा ज्याम भडकलीए.
"बघा!ऽऽ बघा!ऽऽ एऽऽ देऊ का एक सणसणीत? लाज नाही वाटत?"
तिच्या मागोमाग डोक्यावर विग चढवत कडले बाहेर आलेत.
"बघा! बघा! तुमची अंकुडी! पकडला! अगदी रेडहॅंड पकडला! पकडला की नाही?"
"जाऊ दे गं निमू!-"
"काय जाऊ दे? काय जाऊ दे?"
तोपर्यंत उर्मिलाताई आणि शांताबाई बाहेर आल्याएत. त्यांच्यामागे लपलेला हसणारा अंकित.
"सांभाळा! सांभाळा! तुमच्या पोरट्याला जरा-"
"ए पोरट्या बिरट्या म्हणायचं काम नाही सांगून ठेवते!"
"शांताबाई! हू इज शी- कोण? कोण आहे ती?"
"यूसलेस!"
निमा भडकून ओरडतेच, "शांताबाईऽऽ"
"एऽऽ गऽऽप! तुला नाही आमच्या अंकितला म्हणतेय मी! हां!ऽऽ"
"हीऽऽहीहीऽऽ" अंकीत हसतोय. उर्मिलाबाईंना उमगत नाहिए.
"अहो पण शांताबाई हे सगळं काय-"
शांताबाई त्यांचा हात धरून त्याना ओढतात, "चला तुम्ही आत चला! सांगते तुम्हाला!"
तरातरा घराकडे परततात. मागोमाग निमाकडे बघत हसणारा अंकितही.
"हसू नकोस! हसू नकोस! अंकुड्या! चांगली पोलिस कंप्लेंट करीन एकदा! मग समजेल! लाजा नाही वाटत! चिमुरड्या पोराला नाहीत आणि मोठ्याना त्याहून नाहीत!.. चला हो! तुम्ही काय बघत बसलाय डोळ्यात प्राण आणून त्या पोरट्याकडे? माझी मुलं राहिलीएत उपाशी तिकडे! तुमच्या- तुमच्या अंकुडीच्या नादात!"
कडले शुंभासारखे डोळे मिचकावत तसेच उभे. निमा परत जावडेकरांच्या घराकडे रागारागाने बघतेय.
"नाही- नाही तुम्हाला धडा शिकवला तर पाळणाघरवाली निमामावशी नाव लावणार नाही!.. जाऊ दे जाऊ दे म्हटलं तर जास्तच!.. तुमच्या मुलांना सांभाळताय, सांभाळा ना! माझ्या पाळणाघराला का त्याचा त्रास?"
"निमू.. मी काय म्हणतो-"
"काही म्हणू नका रितिक! निमूटपणे आत चला आता!"
"होय निमू!"
निमामागोमाग कडले निमूटपणे आपल्या घरात चालते होतात...                       (क्रमश:)
      

आमच्या मुलांना सांभाळा! (५)

भाग ४ इथे वाचा!
गौरीची ऑफिसला जायची गडबड सुरू झालीय. स्वैपाकघरातून येऊन गडबडीने आपला टिफिन पर्समधे ठेवते. बेडरूममधे येते आणि आरशासमोर केस विंचरू लागते. शांताबाई लगबगीने स्वैपाकघरातून बाहेर येतात आणि जराश्या थांबून बाहेर जायला निघाल्याएत. गौरीला चाहूल लागते आणि ती कानोसा घेतेय तोपर्यंत शांताबाईंनी दरवाजा उघडलाय आणि दारातच बाहेरून येणारा महेश त्याना आडवा आलाय आणि दचकलाय.
"क- काय गं आई? तू- तू निघालीस?"
घराबाहेर पडत शांताबाईंनी ’हो’ असं पुटपुटत मान डोलावलीय.
"अगं प-पण तुला काल मी-"
"अरे, मारूतीला निघालेय!"
"मा- मारूतीला? न- नक्की ना? की-"
शांताबाई वळून हसताएत, "अरे असं काय करतोस? काल ठरलंय नं आपलं? चल!"
लगबगीने निघून गेल्याएत. महेश त्यांच्याकडे पहात राहिलाय. मग अचानक पुन्हा दचकतो.
"अरे!ऽऽ सोन्या मारूतीला नाही न गेली ही पुण्याच्या?"
घरात आलाय आणि अस्वस्थ झालाय, "आयला टेन्शन टेन्शन! काय करायचं? कसं-"
"काय रे रडला नाही ना अंकित?"
"को- कोण?"
"अरे मी गौरी- अंकितला सोडायला गेला होतास ना शाळेत?"
"हो! आयला! काय करायचं काही कळत नाही!" वळून शांताबाई गेलेल्या दिशेने पहात राहिलाय.
"काय रे काय?"
"आई गेली ना?"
गौरीनं हंबरडा फोडायचाच बाकी ठेवलाय, "गेऽऽल्याऽऽ"
"अगं- अगं- तशी नाही गं गेली माझी आई! गौरी तू म्हणजे-"
"पुण्याला ना? तेच म्हणतेय मी! गेल्याना! गेल्याना शेवटी? एवढं समजाऊनसुद्धा! आता काय करायचं रे!.. अरे बापरे! दऽहाऽ वाजले म्हणजे माझं मॅटर्निटी कन्सेशनही संपलंय आजच्या दिवसाचं! आज गेलंच पाहिजे ऑफिसला! सरप्राईझ इन्स्पेक्शन आहे आज असं सांगून ठेवलंय सायबांनी काल! काय पण वेळ साधली आईंनीऽऽ तू पण न महेश-"
"जरा ऐक माझं! एवढी पॅनिक होऊ नकोस! जरा शांतपणे विचार कर!"
गौरीला धीर धरवत नाहिए, सारखी घड्याळात पाहतेय.
"ते काय करायचं ते तू कर! नाहीतरी डोकं फक्त तुलाच दिलंय देवानं. मी निघते! निघते मी! संध्याकाळी आल्यावर बघू काय करायचं ते!.. वेळेला काही उपयोग नाही! बहाणा काय तर म्हणे मारूतीला जाते-"
चरफडत गौरी ऑफिसला निघालीए.
"सावकाश! सावकाश गौरी! धावतपळत जाऊ नकोस! रिक्शा कर, रिक्शावाला यायला तयार असेल तर! नसेल तर भांडू नकोस त्याच्याशी! गेला खड्ड्यात म्हणाबं! गेली! गेली! धावू नको म्हणतो नेहेमी तर धावलीच! च्यक.."
तरीही लगबगीने बाहेर येऊन तिला टाटा करतो. वळून पुन्हा घरात येणार इतक्यात समोरून कडलेकाका आलेत. त्यांचं घर शेजारीच. त्या पाळणाघरातून मुलांचे चित्रविचित्र आवाज आणि निमाचं त्या मुलांवर ओरडणं यानी कळस गाठलाय. कडलेकाकांच्या हातात जड पिशव्या, खांद्यावर जड पिशव्या. महेश त्याना बघितलं न बघितलं करतच घरात जायच्या प्रयत्नात आहे आणि कडले नेहेमीप्रमाणे त्याला अडकवण्याच्या प्रयत्नात.
"फिऽऽश.. फिऽऽश.. महेश!ऽ मऽऽहेश!ऽऽ"
महेशला त्याना बघून शेवटी हसणं भागच पडतं. तो पाळणाघराकडे पहात रहातो.
"काय कडलेकाका? आख्खा बाजार खरेदी केलात. आज काय वर्धापनदिन आहे काय?"
"कुणाचा? माझा? हुऽऽश्श!"
"तुमचा नाही हो तुमचा नाही-"
"आमच्या निमूचा?"
"निमू? होऽहोऽहोऽ मिसेस कडले? नाही! नाही! तुमच्या पाळणाघराचा हो म्हणतोय मी! बरीच गर्दी झालेली दिसतेय!" आत डोकवायला लागतो.
"वर्धापनदिन? हुऽऽश्श!"
"हो!"
"काय उपयोग?"
"का? का? का?"
"हुऽऽ- एक मिनिट! हे जरा खाली ठेऊ का?" हाताखांद्यावरच्या पिशव्या खाली ठेवू लागलेएत.
"कडलेकाका हमाल करायचा एखादा!"
"अगं आई गं!.. केलाय की!" महेश शोधू लागतो.
"कुठेय?"
कडले स्वत:च्या छातीवर हात ठेवतात, "हा काय!"
"तुम्ही?"
 कडले अवघडलेला हात घराच्या दिशेने वळवताएत,  "तो माल! हा हमाल!"
"गर्दी खूप होती दोन दिवस! बर्‍याच ऍडमिशन झालेल्या दिसताएत!"
"चिक्कार! पाळणाघर म्हणजे धर्मशाळा झाल्याएत अलिकडे! त्यात आमची निमा दिसायला छान!-"
"हो!"
"अगदी लगेच हो म्हणालास!.. परवा शेवटी नाक्यावर बोर्डच लावून आलो! हाऊसफुल्ल म्हणून!"
"चांगलाय की! बिझनेस चांगला चाललाय!"
"उपयोग काय?"
"आता काय झालं?"
"पोटाला मूल नाही हो आमच्या!"
"अहो होईल! धीर धरावा माणसानं!"
"अजून?" कडले आपल्या टकलावरून हात फिरवत राहिलेएत.
"ही सगळी मुलं तुमचीच की नाहीतरी! आं?"
"हो! जरा वेळानं म्हणशील त्यांचे बापही तुमचेच!"
"अहो ते त्यांचे!" बोलता बोलता महेशनं पाळणाघराकडे हात केलाय.
"क- कुणाच्ये?"
"त्या मुलांचेच हो असं काय करता!"
".. अंकुडीला कधी पाठवतोएस?"
"कुठे?"
"अरे आमच्या घरी!"
"कशाला?"
"अरे आमच्या पाळणाघरी म्हणतोय मी! आता ठेवायलाच लागणार तुला!"
"का? का?"
"कॅ? कॅ? अरे हा रिकामजी म्हणजे हेर आहे सोसायटीतला! पक्का! सगळे हेअर उडालेले असले तरी! अभिनंदन!"
"कशाबद्दल?"
कडलेकाका चेकाळलेएत, "काल संध्याकाळी गौरीला सांभाळून आणल्याबद्दल! काय हे महेश! दुसर्‍यांदा बाबा होणार तू! दुसर्‍यांदा! आमचं आपलं नुस्तं पाळणाघर! त्यात पाळणा नाहीच!.. ते जाऊ दे!.. मग? काय करतोस?"
"अहो असं काय करताय? आई- आई- आई आहे ना माझी! तिला असलं काही-"
"कुठेय?"
"क- क- कुठे- कुठे म्हणजे?- दे- देवळात गेलीए ती मारूतीच्या!"
"सोन्या मारूतीच्या ना! पुण्याच्या-"
"तु- तुम्हाला पण सांगितलं तिनी? बापरे! म्हणजे आत्ता जी गेली ती-" कडले हसत राहिलेत.
"आत्ता, आत्ता देवळातच गेल्याएत त्या! समोरच्या! बघितलं न मी त्याना आत्ता!"
"हुऽऽश्श!"
"पण उद्याचं काय?"
"उद्या? म्हणजे उद्या जाणार आहे ती?"
"अरे उद्या म्हणजे- उद्या, परवा, तेरवा कधी तरी जाणारच त्या!"
"नाही! नाही! आम्ही तिला जाऊ देणार नाही!"
"अरे! काय जबरदस्ती करणार आहात? त्यापेक्षा मी काय म्हणतो-"
"काय?"
"अंकितला ठेव ना आमच्याकडे!" खाजगीत कुजबुजल्यासारखं करत अंगचटीला येऊ लागतात.
महेश तसाच कुजबुजतो, "नको! तुमचं हाऊसफुल्ल झालंय आधीच!"
"ते मी बघतो रे! ठेव ना!"
"मला अंकितला कुठेही ठेवायचं नाही तुम्ही-"
"अंकुडी माझी लाडकी आहे रे ती! आमच्याकडे ठेऊन तर बघ!"  
"नाही! नाही!"
"असं काय करतोस रे?"
"काका! ही तुमची पटवापटवी दुसर्‍या कुणाकडे तरी करा! माझ्याजवळ नको! मी अंकितला कुठेही ठेवणार नाही!.. अरे बापरे साडेदहा वाजून गेले इथेच! आज पुन्हा लेटमार्क! म्हणजे एक सीएल गेली!.. याऽऽयला या सोंगाच्या नादी लागून-"
"मऽहेऽश! अरे घराची चावी तरी दे!"
"कशाला?.. घरात नाहिए अंकित आत्ता!"
"अरे तुझी आई आ येईल ना देवळातून!"
"हो च्यायला लक्षातच नाही आलं! ही घ्या!"
संधी साधून कडले महेशचा हातच पकडतात, "अंकितचं काय करतोस?"
"अहो सोडाऽ सोडाऽ सोडा हो! हल्ली लोक काय वाट्टेल तो विचार करतात! सोडा!.. अंकितचं नं करतो न मी करतो- मी करतोऽऽ-"
"ठेवतोस न? ठेवतोस न आमच्याकडे?"
कसाबसा स्वत:ला सोडवून घेत निघतो, " आयलाऽ यांचं काही खरं नाहिए! अंकितला पोलिस प्रोटेक्शनमधेच ठेवायला लागणार आता!.. काका! काका! काका!ऽऽ"
"तुला मीच वाचवणार रे पुतण्या आताऽ बोल!"
"काकाऽ आई आली की तेवढी चावी द्या तिलाऽ"
" हो हो द्येतो रेऽऽ.. हुऽऽश्श! चला! आधी हे सामान ठेवतो घरी.. आणि मग ही चावी.."
एकेक पिशवी पुन्हा आंगाखांद्यावर चढवतात आणि आपल्या घराच्या, पाळणाघराच्या पायर्‍या चढू लागतात...  (क्रमश:)

आमच्या मुलांना सांभाळा! (४)

भाग ३ इथे वाचा
महेश तरातरा आत गेलेल्या आईकडे पहातोय, "गौरूऽऽ आई चिडते! चिडतेय आई! आल्यापासून मी एक बघतोय गौरूऽऽ-" आता गौरी वैतागलीये, "काय रे महेश?" महेश नेहेमीसारखा कात्रीत सापडलेला, "आता तुला काय झालं चिडायला?" "महेश अरेऽ तुला कितीवेळा सांगितलंय मला पाहिजे तर हाक मारू नकोस! पण हे गौरू काय?" महेश नेहेमीसारखाच, "काय?"
"गावातल्या तुमच्या त्या गोठ्यात गेल्यासारखं वाटतं अगदी!"
"अगं गोठ्यात कुठली जातेस? आईकडे बघ!"
"कुणाच्या?"
"आता कुणाच्या! माझ्या!"
"काय बघू?"
"अगं आपली ’ही’ बातमी कळल्यावर ती खूष नाही झाली!"
"नेहेमीचच!" गौरी केसांच्या पिना सोडून केस मोकळे करत आरश्यात बघतेय.
"काय?"
"अरे चेहेराच तसा असतो त्यांचा नेहेमी!.. असा!" गौरी शांताबाईंची नक्कल करायची संधी साधतेच.
"एऽऽ तसं काय नाहीये हं गौरील्ला!"
"काय रे महेश! आता गोरीला काय?"
"आईचा चेहेरा ’असा’ काय! आणि तुझा?"
"तो ’ह्या’च्या मुळे झालाय रे!" गौरीनं अगदी सटली आपल्या वाढलेल्या पोटाकडे कटाक्ष टाकलाय.
"कशामुळे? अं?ऽऽऽ"
"काय रे हे?ऽ शी:ऽऽ मह्यू!" गौरी लाडीकपणे महेशचा हात हातात घेते.
"हाऽ हाऽऽ हाऽ मह्यू! आत्ता?ऽऽ"
"हॉऽ हॉऽ हॉऽऽ ऑत्तॉ!.. आता विसरा ते! .. मी काय म्हणते-"
"काय?"
"आपल्या दोघानाही दुसरं मूल हवं होतं!"
महेशनं गौरीचं हात हातात घेतलाय, "हो नं!"
"अंकितही खूप एकटा एकटा असतो हल्ली! खूप हट्टी झालाय तो! दोन मुलं हवीतच!"
"अगं दोन काय? मेरा बस चले तो मैं-"
"बस! बस! बस! आता बस! पुढे सगळं कसं पार पडणार आहे त्याचं टेन्शन आलंय मला आत्ताच!"
"अगं टेन्शन कशाला घेतेएस? बघ कसा फुलासारखा जपतो तुला!"
गौरी हसते.
"काय झालं हसायला?"
"ते दिसलंच मघाशी बाहेरून येताना! ह ह ह.. काही महिन्यानी उचलून घेऊनच नेशील आणि आणशील!.. हा हा.."
"दाखवू! दाखवू कसं ते!" तो तिला उचलायला जातो.
"एऽऽ नको! नको! नको रे! तुला एक सांगितलं कि तुझं- नकोऽऽ-"
शांताबाईंची त्या दोघांवर नजर असल्यासारख्या त्यांच्या हाका सुरू झाल्याएत.
"गौरीऽऽ महेशऽऽ चला!ऽऽ झालंय का तुमचं?"
दोघेही हसत हसत बेडरूमबाहेर पडून स्वैपाकघरात शिरतात. समोर शांताबाई मान वळवून उभ्या.
"चला! जेवून घ्या लवकर!"
गौरीला शांताबाईचा मूड जाणवलाय. ती महेशकडे सहेतुक पहातेय.
"आई.. तुम्ही नाही घेणार जेवून?"
"गुरूवारी रात्री मी कधी जेवते का?"
"अगं असं काय करतेस गौरी? गुरूवारी रात्री आई कधी जेवते का? चार केळी, दोन सफरचंदं, तीन संत्री आणि ग्लासभर दूध नाही का घेत ती-"
शांताबाई वैतागलेल्या, " महेऽऽऽश-"
"नाही आई! अगं गौरी विसरली असेल! अगं, आज आम्ही डॉक्टरकडे जाऊन आल्यापासून ती-"
"महेश! सकाळी सातची एशियाड कितीला येते?" शांताबाई थेट निर्वाणीलाच जाऊन पोचल्याएत.
"असं काय करतेस आई! सातलाच!.. पुण्याहून उमेशकडून कुणी येणार आहे?"
"मी जाणार आहे!"
शांताबाईंच्या या पवित्र्यानं महेश-गौरी दोघेही हैराण. दोघेही ’कुठे?ऽऽ’ म्हणून किंचाळताएत.
शांताबाई आता शांत झालेल्या, " पुण्याला! सातची एशियाड स्टॅंडवर कितीला लागते ते सांग!"
"अगं पण अशी अचानक कशी जातेएस तू पुण्याला?"
"एशियाडने!"
"ते कळलं गं पण-"
"मला जायचंय, माझं एक महत्वाचं काम-"
"ठीक आहे! परत कधी येणार आहात आई?" आता गौरीही चार्ज्ड झालेली.
"येणारच नाहिए!"
महेश हादरलेला, "अगं का? का आई? काय झालं?"
"आमचं काही चुकलं का आई?"
"गौरी तू अंकितला बघ! आत जेवतोय तो!"
"ते बघते मी! पण आई तुम्ही एकदम अश्या-"
त्याचवेळी अंकित ताटावरून उठलाय, " आज्जीऽ ममाऽऽ शी आलीऽऽ"
महेश वैतागलाय, " नेहेमीचंच आहे! नेहेमीचंच आहे! जेवताना याला शी लागणार म्हणजे लाग-"
"चल! चल! आत चल!" गौरी अंकितला  घेऊन आत जाते. महेशला एकट्याला आता किल्ला लढवावा लागतोय.
"अगं पण आई, उमेशकडून काही निरोप आलाय का?"
"नाही!"
"मग?.. अगं आई काही स्पष्टं बोललीस तर मला समजेल तरी की-"
"मला कंटाळा आलाय इथे!"
’हात्तिच्याऽऽ एवढंच ना! एक काम करतो! जुन्या हिंदी सिनेमांच्या सीडीज आणतो उद्याच! अं? हं! मग?"
"एक गोष्टं ऐकत नाही अंकित!"
"अगं लहान आहे तो! आत्ता कुठे सात वर्षाचा झालाय- आणि मी ओरडीन हं ओरडीन त्याला आता आला की!"
"आज कडीच लावली त्याने!"
"कुठली?"
"रिकामजीच्या घराची!"
"हा हा हाऽऽ कोण कडले काका? हा हा हा.. म्हणून तू पुण्याला जातेएस?"
"महेश मला झेपत नाही आता सगळं!"
"अगं असं काय करतेएस आई? तूच म्हणालीस नं मी सांभाळीन अंकितला! त्याला दुसर्‍या कुणाजवळ ठेवायचं नाही! पाळणाघरात तर नाहीच नाही! आणि आता तूच-"
"तू आपला मला सोड उद्या सकाळी मी जाते आपली पुण्या-"
"असं करू नकोस आई! तू कायमची गेलीस की सगळा घोटाळा होईल! मला आणि गौरीला थोडा वेळ तरी दे! अगं शेजारी बघतेस नं तू? बघतेस नं? तिथे, त्या पाळणाघरात, ठेऊ अंकितला? तू असताना? असा घोटाळा करू नकोस तू ऐक माझं-"
"तुम्ही करा घोटाळे!"
"का- काय केलं आम्ही?"
"ते आता मी सांगू? हे बघ महेश, एकट्या अंकितला सांभाळता सांभाळता मला नाके नऊ आलेत आणि आता हे दुसरं! तेही लहान बाळ!- तू असं कर! आत्ता असते ना एशियाड? किती वाजता असते शेवटची?"
"अगं असं काय करतेस आई माझं ऐक तू-"
शांताबाई खिडकीतून वाकत ओरडायलाच लागल्यात, "रिक्षाऽऽ रिक्षाऽऽ"
"अगं आई असं काय करतेस? इकडे ये! इकडे ये! तू माझं जरा ऐक मी-"
महेश आईची मनधरणी करतोय आणि आई ऐकायला तयारच नाही असा सिलसिला आता सुरू झालाय. तो संपतच नाहिए... (क्रमश:)

आमच्या मुलांना सांभाळा! (३)

भाग २ इथे वाचा!
जावडेकरांच्या घरात, हॉलमधे, अंकित टीव्ही बघतोय. शांताबाई स्वैपाकघरात. महेश आणि गौरी सोसायटीच्या गेटमधून आत येताहेत. गौरी तशी ठीकठाकच दिसतेय पण महेश तिला नको तेवढं सांभाळत घेऊन येतोय, “हं! सावकाश! हळू! हळू चल!” गौरी सॉलिड लाजतेय, “ईऽऽश्श काय हे महेश! आख्खी सोसायटी बघतेय!”
“बघू दे! बघू दे! माझ्याच बायकोला धरलंय मी! तू, गौरी चालण्याकडे लक्ष दे! सावकाश! सोसायटीवाल्यांचं बघतो मी! हं!”
तरीही गौरी लाजतेय, “अरे पण- शी:”
“नव्या नवरीसारखी लाजतेएस हं अगदी!”
“तू करतोएसच तसं!”
महेश आवाज चढवतो, “आता काय केलं मी?”
“गप रे! शी बाबा!”
“हं! चला बाबा- आपलं हे- आई! पायरय़ा आहेत पुढे! हळू-”
महेशचा पायच पायरीवरून सरकतो, “अगं आई गं!”
गौरी त्याला धरते पण तिला हसू आवरत नाही.
“आईऽऽ- हं हस तू हस लगेच!”
“मग काय करू? मला सावकाश सावकाश चालायला सांगतोस आणि तू-”
महेश पाय चोळतोय, “बेल वाजव! बेल वाजव!”
गौरी हसत हसत बेल वाजवते. आत, हॉलमधे टीव्ही बघणारा अंकित डिस्टर्ब झालाय.
“एऽऽ आज्येऽऽ इस्त्रीवाला आला बघऽऽ”
महेश बाहेर खूष आहे, “आईला अगदी सरप्राईज आहे हं!”
गौरीला ते काय, ते कळत नाहिए, “काय रे काय काय?”
महेश कपाळाला हात लावतो, “आता, काऽऽय?”
तेवढ्यात शांताबाईंनी दार उघडलंय, “काय रे झालंय काय? कपाळाला हात लावलाएस?”
महेश झपकन कपाळावरचा हात काढतो, “क- कुठे- काही नाही! काही नाही!”
पुन्हा गौरीला धरतो, “चल सावकाश! हळू! हळू चल!”
शांताबाईंचा चेहेरा त्रासिक, “हीला काय झालंय आणखी?”
आता अंकितही पुढे झालाय, “ममा ममा काय झालं? काय झालं तुला?”
महेश लाडात, “अंकिऽऽत त्रास द्यायचा नाही ममाला आता!”
गौरी ’ईऽऽश्श!” करून पुन्हा सॉलिड लाजतेय आणि शांताबाई बारकाईने तिच्याकडे पहाताएत.
“चला! हं! गौरी पाया पड बघू आईच्या!”
“म- माझ्या???”
गौरी आणखी लाजत बेडरूमच्या दिशेने पळते.
“हऽऽहऽऽ लाजतेय आई ती लाजतेय! लाजतेय ती!.. मी आलोच हं आलोच!”
महेशही बेडरूमच्या दिशेने बघत गौरी पाठोपाठ धावत सुटतो.
“आजी! मी पण जाऊ?”
“मी नाही म्हणाले तर थांबणार आहेस?”
’येऽऽ’ असं ओरडत अंकितही त्यांच्या मागोमाग धावतो.
“जा तू!.. आई लाजतेय आणि बाप घोड्यासारखा धावतोय! काय जगावेगळंच एकेक! मी चौथ्या वेळेला गरोदर राहिले, तर आमचे हे लाजले होते!” हैराण झालेल्या शांताबाई कपाळाला हात लावत स्वैपाकघरात निघून जातात…

बेडरूममधे अंकित खूप एक्साईट झालाय, नाचतोय; “पपा काय झालं? काय झालं? काय झालं?”
“अरे नाचणं थांबव अंकित! आपल्या ममाला किनई बरं नाहिये!”
“पण पपा ती तर लाजतेय!”
“अरे बरं नाहिए म्हणून!”
“हॅट हॅट! बाळ होणारे तिला! हो किनई गं ममी?”
गौरी चकीत होऊन महेशकडे बघतेय, “अरेऽऽ अंकू!.. पण तुला कसं कळलं हे?”
“पण तुझं पोट तर छोटूसंच आहे अजून!”
आता महेश चकीत, “ अरे अंकित-”
“त्या ’बडी बहू’ सिरियलमधे नाही का तो टकलू असाच हळूहळू घेऊन येत असतो त्या बाईला! पण ती त्याची बायको नसतेच आणि.. तिचं पोट तर-”
तोपर्यंत शांताबाई स्वैपाकघराच्या दारात आल्याएत, “अंकिऽऽत! एऽऽअंकित! चल! जेवायला चल!”
अंकितचं त्यांच्याकडे लक्ष नाही, “अशी अशी चालत असते ती-”
“अंऽऽकितऽऽ”
शांताबाईंच्या दुसरय़ा हाकेने महेश सावध झालाय, “चला! चला! चला! अंकुबाळ जेऊन घ्या हं आता तुम्ही! खूप जेवलं नं-”
“काय होतं? पोट मोठं होतं!”
महेशला स्वत:च्याच तोंडावर हात ठेवणं भाग पडतं, “अरे!.. नाही! खूप जेवलं नं की खूप अक्कल येते! आम्हाला दिसतेय ती! खूऽऽपऽऽ चला!”
शांताबाई फणकारय़ात आहेत, “तुमचं झालं की तुम्ही या!”
महेशच्या ते लक्षात येतं, “काय?”
शांताबाई आता चिडल्याच आहेत, “लवकर जेऊन घ्या!” तरातरा स्वैपाकघरात निघून जातात..
(क्रमश:)

आमच्या मुलांना सांभाळाऽऽ (२)

              भाग १ इथे वाचा!               
दोन्ही पायांचं जवळ जवळ धनुष्य झालेली आजी डोलत डोलत आल्यासारखी येते. त्रासलेली.  “आले रे आले 
बाबा! काय बोंबाबोंब तुझी अंकित गावभर आय आय गंऽ?”  गुडघे दाबत फ्लॅटकडे जाणारय़ा पायरय़ा 
चढतेय. पॅसेजमधल्या कट्ट्याकडे बोट दाखवत अंकित आजीला खेचतो. 
“आज्जी इकडे! इकडे!”

आजी चिडलेली. आजूबाजूला बघत हतबल झालेली.

“अंकित! काय हे अंकित! अरे कसा वागतोस! कसा ओरडतोस! अं?”

“आजी प्लीऽऽज! प्लीज ना! बसूया ना कट्ट्यावर!”

“नकोरे! संध्याकाळ झालीय डास फोडून खातील! आत चल!”

“नाऽऽईऽ इतेच! गोष्ट सांग!”

“आत चल आत. सांगते गोष्टं!”

अंकित विचित्र आवाजात भोकाड पसरतो. आजी कानावर हात ठेवते.

“बस रे बाबा! बस! थांबव! थांबव तुझं भेकणं!.. हे जातात ऑफिसमधे मजेत!

सांभाळायला आहे म्हातारी!.. थांब रे बाबा!.. अगं आईऽऽगं!”

कट्ट्यावर बसते. अंकित स्वीच ऑफ केल्यासारखा शांत.

“आहे? हे रडणं तुझं!.. हसतोय! अगं आई गं! आहे ते सगळं छान आहे!

अंकित आजीला बिलगून कट्ट्यावर बसतो.

“आईबाप सुखी रे तुझे! मारत असतील मजा!”

“सांगू! ममी पपाला सांगू हे?”

“सांग! माझा सासरा ना तू?”

“गोष्टं सांग!”

“अगं आई गं! हे आले नरभक्षक!”

“म्हणजे कोण आजी?”

“अरे मेल्या डास! आणि कोण?”

“आजी गोष्टं!”

अंगठा तोंडात घालून तिच्या मांडीवर डोकं ठेवतो.

“याची गोष्टं म्हणजे मला शिक्षा!.. आई गं! हा आणखी एक म्येऽऽला!

अंकित स्वत:च्या पायाकडे हात करतो.

“आज्जड! इथे इथे पण!”

आजी चिडून त्याच्याकडे बघते. त्याच्या पायावरचाही डास मारते.

“हं! कुठली गोष्टं बाबा?”

“कृष्णबाळाची!”

“हं! तर… ते छोटं बाळ आपल्या घरी आलेलं पाहून यशोदेला खूप आनंद झाला!

वसुदेवानं, कृष्णबाळाच्या बाबानं मोठ्या विश्वासानं बाळाला यशोदेच्या हातात दिलं!”

“तिचं पण पाळणाघर होतं आपल्या या निमामावशीसारखं?”

“डोंबल!”

“आजी मला का नाही पाठवत तिच्याकडे?”

“यशोदेकडे?” आजी हसते.

“डोंबल!”

आजी चिडते.

“अं!”

“अगं शेजारच्या निमामावशीकडे गं!”

“कशाला?”

“केवढी मुलं असतात तिच्याकडे! खूऽऽप!”

“हे बघ अंकित! आईऽ हा बघ! आणखी एक म्येऽऽला!– अरेऽ त्या मुलांना आजी

नसते घरी सांभाळायला! लाड करणारी! निमामावशी किती रागावते माहितीये ना

मुलांना? पैसे किती घेते वर! आईंगं! चल बाबा आत चल या डासांचं काही खरं

नाही!”

“गोष्टं!”

“देवा! सोडव रे बाबा या गोष्टीतून!”

खडखड खडखड असा आवाज येतो. अंकित उठू लागतो.

“काय वाजलं आजी? काय वाजलं?”

आजी हसते.

“देवानं ऐकलं की काय?”

पुन्हा खडखड.

“देवाऽऽ“

खडखड… खडखड… अंकितच्या काय ते लक्षात येतं. आजी भारावलेली.

“देवा रे!”

खडखडखडखड.

“येडीये!”

तसाच बसून रहातो. कडलेंच्या दाराबाहेर दिवा लागतो. कडले ग्रीलचा दरवाजा

उघडायच्या खटपटीत, मागे निमा. तिचा आवाज खडा.

“अहो काय हे रितिक! साधं दार उघडता येऊ नये तुम्हाला? नावाचे रिकामजी

आहात रिकामजी!”

कडले तरीही खडखड करत रहातात.

“अहोऽऽ रितिकऽऽ-”

“काय निमू?”

“अन्नाडी आहात अन्नाडी!”

“आता काय झालं निमा?”

“अहो ग्रीलमधून हात घालून बघा ना बाहेर!”

“का- काय बघू?”

“माझं टाळकं!”

“ते तर इकडे आहे, या बाजूला!”

निमा हातवारे करून ओरडायला लागते.

“अहोऽ ग्रीलमधून हात घालून बाहेरची कडी काढा!”

“आयला! लक्षातच नाही आलं!”

“कशाला लावलीत बाहेरून कडी?” 

“मी-मी- मी कुठे लावली?” 

“मला कोण पळवून नेतंय?... आता काय होतंय?”

“विग अडकतोय ग्रीलमधे!” कडले केविलवाणे झालेत. निमा हातवारे करत ओरडू

लागते.

“अहोऽ काढून हातात घ्या तोऽऽ”

“आयला रे! लक्षातच नाही आलं!”

“आता चला बाहेर!... अजून लक्षात येतंय की नाही?”

“आई गं! येतंय! येतंय!” कडले बाहेर थेट उडीच मारतात.

“माझ्याच लक्षात येत नाही मी कशाला लग्नं केलं!”

“पण कडी कुणी लावली?”

“तिरूपतीरावानी!”

“पण ते जाऊन तर दहा वर्षं झाली- माझे बाबा- ते कसे येतील?”

“भूत होऊन!”

“आयला! दोन दोन? घरात एक बाहेर एक?”

“काय म्हणालात?”

“नाही नाही काही नाही का- अरे शांताबाई! अशा काय बसला आहात आभाळाकडे

बघत? आले आले आलेऽ अंकुडीऽ अंकुडी- अंकुडी अंकुडी अंकुडी!”

“मागे व्हा मागे व्हा मागे व्हा!”

कडले उड्या मारत मागे होतात.

“आधी त्याना विचारा! बाहेरून कडी कुणी लावली?”

“अगं त्याना कसं माहित असणार?-”

“विचारा!”

“ब-बरं! बरं!”

वळून जुळवाजुळव करत, लाचार हसत कडलेंचं सुरू होतं.

“हऽहऽ… शांताबाई! मी काय म्हणतो-”

आजी- शांताबाई आधीच वैतागलेल्या. वर डासांचं आक्रमण चालूच.

“अगं आई गं- मी काही वॉचमन नाही मी काही बघितलं नाही!” 

“अगं निमूऽऽ त्या म्हणतात-”

“अहोऽऽ त्याना विचाराऽऽ कोणतं भूत आलं होतं मग?”

अंकित हसतो. निमा जळफळू लागते.

“हा! हा! पोरटा! यानं लावली कडी!”

शांताबाई वैतागलेल्या.       

“एऽ पोरटा-बिरटा म्हणायचं काम नाही!”

कडलेंचा सामोपचार सुरू होतो.

“अगं असं काय करतेस? अंकुडी कसा लावेल? हात तरी पोचेल का त्याचा?”

“तुम्ही मला सांगा! चांगला पोचलेलाए तो!”

शांताबाई उसळलेल्या.

“एऽऽ तुझी पोरं- म्हणजे तुझ्या पाळणाघरातली पोरं काय कमी आहेत काय गं?

बोंबाबोंब काय! धडाधडा धावणं काय! रडणं काय!”

“माझ्या पोरांबद्दल बोलयचं काम नाही! तुमचा हा एकटा भारी आहे त्याना! पायात

पाय घालून त्याना कोण पाडतं? विचारा तुमच्या लाडक्याला! विचारा!”

कडले अस्वस्थ.    

“निमू जाऊ दे गं जाऊ दे! चल लवकर! ब्युटी पार्लर बंद व्हायचं नाहीतर!”

शांताबाई चार्ज्ड झालेल्या.

“काही विचारायला नकोय कुणाला! आख्या जगाला दिसतंय सगळं! मुलं सांभाळून

पैसे कमवायला लागलीस म्हणजे आभाळाला हात लागले काय गं?”

“पैसे कमवायला अक्कल लागते! असं नुसतं कट्टयावर बसून-”

“रिकामजीऽ–”

“ओऽ–”

“सांगून ठेव तुझ्या बायकोला! अक्कल काढतेय माझी!”

“रितिकऽ”

“ओऽगंऽ”

“पुन्हा बाहेरून कडी लावली तर परिणाम भयंकर होतील म्हणावं!”

“अगं जा ग! चल रे अंकित!”

“रितिक! फालतू वेळ नाहिये माझ्याकडे रिकामटेकडा!”

“ते तुझ्या या रिकामजीलाच सांग! रितिक म्हणे रितिक!”

“चला चला! बघून घेईन!”

“जाऊ दे गं निमू तू स्वत:ला-”

तोपर्यंत निमा तरातरा निघून जाते, मागोमाग कडलेही. शांताबाई अजूनही

धुमसताएत.       

“अगं जा गं जा! बघून घेईन म्हणे! पोटचं पोर नाही म्हणून माझ्या पोरावर दात

ठेऊन असते सारखी! चल रे!”

पायरय़ा चढून फ्लॅटचं लॅच उघडतात. घरात येतात. पाठोपाठ रूबाबात चालणारा

अंकित. शांताबाई दार लाऊन घेतात.

“काय रे तू लावलीस कडी?”

“हो!”

“तू पायात पाय घालून पाडतोस त्या मुलांना?”

“हो!ऽऽ”

“देवा रे!ऽ”

“आजी, आता काय वाजलं?”

शांताबाई कपाळाला हात लावतात.

“माझं नशीब!” (क्रमश:)