भाग १, भाग २, भाग ३, भाग ४, भाग ५, भाग ६, भाग ७, भाग ८, भाग ९ आणि भाग १० इथे वाचा!
बाळ बाहेर येतंय!... धडका मारत!... असह्य होतंय!... मी ओरडतेय... पण माझा आवाज मलाच ऐकू येत नाहीये!... डोळ्यासमोर फक्त लाल लाल काजवे चमकल्यासारखे! दुसरं काहीच नाही!... नुसता घाम... घाम अंगावरून वहातोय!... मला घट्ट धरून ठेवलंय सगळ्यांनी आणि बाळ धडका मारतच आहे!... माझं शरीर चरकात घातल्यासारखं पिळवटतंय!... पण माझं मन मात्र... हसतंय... गातंय..., नाचतंय... झालंऽऽ झालंऽ... झाऽऽलं!...
आता... सगळं... शांत आहे!... ही... ही खरी शांती!... सत्यम शिवम सुंदरम... हेच असेल का?... रितं रितं... पण खूप सुख... आनंद!... त्या बेहोशीत मी तशीच पडून रहाते!... किती वेळ?... कुणास ठाऊक?...
हळूच डोळे उघडले माझे!... आपोआप... पहिल्या वादळी पावसानंतरची सकाळ... अशीच असते! ताजी! नवं आयुष्य... माझं आणि माझ्या- हे- हे- काऽऽय?... माझं बाळ- हे- असं- उखळासारखं डोकं आणि- आणि- मुसळासारखं शरीर- आणि ते ही- वळवळणारं!???... हे... हे... माझं बा-ळ-ईऽऽईऽऽऽऽ...
ती धडपडत उठून तशीच उभी रहाते!... अंथरूण घामानं भिजलेलं... धडपडतच ती... तिच्या नवर्‍याच्या डोक्याशी पालथ्या पडलेल्या घड्याळाचा गजर गप्प करते!... घोरण्याचे आवाज चारही बाजूंनी... ते कसे गप्प करणार?... अजूनही सगळं भयाण... गरगरणारं... डोकं आणखी दाबून धरून ती उभी अंथरूणातच... आणि तिच्या धडपडीनं कुणीच जागं होत नाही!... एक दिशा सापडते तिला!... ती धावत मोरीत शिरते. दार लाऊन घेते. केस सोडते.
अंगावरचे घामाने चिकटलेले कपडे, त्वचा ओरबाडून काढल्यासारखे ओढून काढते. आणि... तशीच... नळाखाली फतकल मारून बसलेली ती... अजूनही परग्रहावरच्या एकट्याच सजीवासारखी!...
जळजळणार्‍या निखार्‍यांवर... जोरात पाणी ओतल्यावर श्शशशशऽऽऽ असा आवाज... आणि मग वर आसमंताच्या पोकळीत... वर झेपावणार्‍या पाण्याच्या वाफेसारखी... तिच्या सगळ्या शरीरातून वर वर येणारी हाक... ऽऽयेऽरेऽयेऽऽ चिलयाऽऽयेऽऽऽ...
(सदर कथा "आर्त" या नावाने (संपादकानी परवानगी घेऊन दिलेलं नवं नाव) "मैत्रेय प्रकाशना"च्या "मुक्तसंवाद दिवाळी २००८" या दिवाळी अंकात या आधी प्रकाशित झाली होती)
बाळ बाहेर येतंय!... धडका मारत!... असह्य होतंय!... मी ओरडतेय... पण माझा आवाज मलाच ऐकू येत नाहीये!... डोळ्यासमोर फक्त लाल लाल काजवे चमकल्यासारखे! दुसरं काहीच नाही!... नुसता घाम... घाम अंगावरून वहातोय!... मला घट्ट धरून ठेवलंय सगळ्यांनी आणि बाळ धडका मारतच आहे!... माझं शरीर चरकात घातल्यासारखं पिळवटतंय!... पण माझं मन मात्र... हसतंय... गातंय..., नाचतंय... झालंऽऽ झालंऽ... झाऽऽलं!...
आता... सगळं... शांत आहे!... ही... ही खरी शांती!... सत्यम शिवम सुंदरम... हेच असेल का?... रितं रितं... पण खूप सुख... आनंद!... त्या बेहोशीत मी तशीच पडून रहाते!... किती वेळ?... कुणास ठाऊक?...
हळूच डोळे उघडले माझे!... आपोआप... पहिल्या वादळी पावसानंतरची सकाळ... अशीच असते! ताजी! नवं आयुष्य... माझं आणि माझ्या- हे- हे- काऽऽय?... माझं बाळ- हे- असं- उखळासारखं डोकं आणि- आणि- मुसळासारखं शरीर- आणि ते ही- वळवळणारं!???... हे... हे... माझं बा-ळ-ईऽऽईऽऽऽऽ...
ती धडपडत उठून तशीच उभी रहाते!... अंथरूण घामानं भिजलेलं... धडपडतच ती... तिच्या नवर्‍याच्या डोक्याशी पालथ्या पडलेल्या घड्याळाचा गजर गप्प करते!... घोरण्याचे आवाज चारही बाजूंनी... ते कसे गप्प करणार?... अजूनही सगळं भयाण... गरगरणारं... डोकं आणखी दाबून धरून ती उभी अंथरूणातच... आणि तिच्या धडपडीनं कुणीच जागं होत नाही!... एक दिशा सापडते तिला!... ती धावत मोरीत शिरते. दार लाऊन घेते. केस सोडते.
अंगावरचे घामाने चिकटलेले कपडे, त्वचा ओरबाडून काढल्यासारखे ओढून काढते. आणि... तशीच... नळाखाली फतकल मारून बसलेली ती... अजूनही परग्रहावरच्या एकट्याच सजीवासारखी!...जळजळणार्‍या निखार्‍यांवर... जोरात पाणी ओतल्यावर श्शशशशऽऽऽ असा आवाज... आणि मग वर आसमंताच्या पोकळीत... वर झेपावणार्‍या पाण्याच्या वाफेसारखी... तिच्या सगळ्या शरीरातून वर वर येणारी हाक... ऽऽयेऽरेऽयेऽऽ चिलयाऽऽयेऽऽऽ...
(सदर कथा "आर्त" या नावाने (संपादकानी परवानगी घेऊन दिलेलं नवं नाव) "मैत्रेय प्रकाशना"च्या "मुक्तसंवाद दिवाळी २००८" या दिवाळी अंकात या आधी प्रकाशित झाली होती)
No comments:
Post a Comment