पुन्हा एकदा त्यानं आपला रस्ता पकडला.
आपला रस्ता पकडणं हा त्याचा स्वभावधर्म होता.
सरळसाध्या माणसाचा असतो तसाच.
रस्ता पकडणं आणि पुन्हा नव्या रस्त्याकडे ओढलं जाणं,
ही कुतरओढ, हे त्याच्या जीवनाचं भागधेय होतं.
त्या कुतरओढीत नको तेवढं गुंतून निष्क्रीय झालो आहोत,
असं सतत स्वत:बद्दल निदान करणं हे ही.
सरळ साधा माणूस म्हणजे सर्वसाधारणपणे सरळ साधा.
निखळ सरळ साधा असणं कुणाला झेपतं?
त्यानं पहिल्यांदा आपला रस्ता केव्हा पकडला?
परत परत नव्या वाटणाऱ्या रस्त्याला तो लागत होता,
तो त्याचा आपला रस्ता होता की
ज्याला तो आपला रस्ता समजत होता तो?
हल्ली त्याचा जाम गोंधळ उडतो आहे...
“अभिलेख” वरचं हे माझं शंभरावं पुष्पं(?)
No comments:
Post a Comment