आधी ड्रॉवर उघडू? की स्पंजपॉटमधला स्पंज ओला करायला देऊ? की स्टॅंपवरची तारीख बदलू? की कॅश सबसिडरी नोटबुक उघडून त्यात १, २, ३ असे नंबर टाकून ठेऊ? की दार वाजवणार्‍या ऑफिसरकडून कॅश इन हॅंड मोजून घेऊ?... काय नक्की करावं आधी हे न सुचून मुख्य रोखपालाचा अधिभार अचानक सोपवला गेलेला निशी बावचळून गेला.
त्या तशा अवस्थेतच त्याचं लक्षं समोर गेलं.समोरच्या काचेतून पलिकडे.पलिकडे जनता उभी होती.प्राणिसंग्रहालयात नव्यानेच दाखल झालेल्या, आधी कधीही न पाहिलेल्या, बबून नावाच्या माकडाकडे बघत रहावं तशी निशीकडे बघत.त्याचं लक्षं जनतेकडे गेल्याबरोबर एकच ओरडा सुरू झाला.त्या कालव्यातूनच निशीचं पेमेंटचं धुमशान सुरू झालं...
निशीच्या समोरच बॅंकेने सहाय्यार्थ दिलेलं कॉम्प्युटर टर्मिनल.निशी दचकला.आणखी एकदा.आयलाऽऽ दोन-तीन वर्षं झाली पेमेंट काऊंटरला बसून.ढकल ढकल ढकललं बसणं.आता?...
सबसिडरीबुकमधे नंबर लिहिणं वगैरे आता बादच.आता??... गेल्या वर्षभरात सगळ्यांनी मिळून ×× लावल्यामुळे आणि संगणक कमी असल्यामुळे एकदोनदाच संगणक वाट्याला आलेला.मशिन चालू करण्यापासून तयारी...
चालू करायचं बटण कुठलं? हे... आणि... हे असावं... अजून नाही चालू झालं... साली दोन बटणं की तीन... एऽऽ आंजर्लेकरऽऽएऽऽ...एऽऽ करकेराऽऽएऽऽकदमऽऽतू तरीऽऽ... साले कोणी लक्ष देत नाहीत... हाक मारली की हसतात... हे असेल का तिसरं बटण?... दाबूया?... दाबूया की नको?...
समोर उभ्या जनतेमधे कोलाहल माजत चालला आणि दुग्ध्यात पडलेल्या निशीला ते तिसरं बटण दाबावंच लागलं.
... हं... झालं चालू च्यामारी... आता... लॉग इन नेम... हं... आता हं पासवर्ड... आयला आपला पासवर्ड...हंऽहात तिच्याऽऽ... हा नाही?... मग?... हंऽऽहांऽतऽ...
निशीला पासवर्ड आठवेना.आठवलेला पासवर्ड मशिन घेईना.आता शेवटची संधी.ही साधली नाही तर लफडं.मग खालचा बंड्या.त्याच्या शिव्या.बडबड.नको तिथे चिमटे.आणि सगळ्यांचं हसणं.समोर जनता आता प्रक्षुब्ध होऊ लागलेली.निशीनं डोळे मिटून सुपेचं स्मरणं केलं.की बोर्डवरच्या सात-आठ तरी कीज उडून हातात येतील एवढ्या जोरात तो बडवून निशीनं शेवटचा प्रयत्न केला आणि कशी कुणास ठाऊक मशिनला दया आली.
तोपर्यंत समोरच्या काचेखालच्या फटीतून चार पाच हात सरसावले.चेक्स असलेले.
अरेरेरे!... हे काय करत बसलो आपण?... आधी टोकन द्यायला पाहिजे होतं!... छ्याऽऽ प्रत्येकाला टोकन देऊन आधी वाटेला लावलं असतं... छ्या:ऽऽ टोकन स्टॅंड कुठेय? एऽऽकदमऽऽएऽऽ टोकन स्टॅंड कुठेऽऽ-
“आरं एऽऽ निश्याऽऽ भाड्याऽऽ टोकनं कसली द्येत बसलाईस तुज्या कर्माचीऽऽ घ्ये घ्ये च्येक! ड्येबिट कर आन् हान् कॅश च्यामारीऽऽ एऽऽ”बंड्या बाहेर होताच जनतेच्या लाईनजवळ.बंड्याच्या ओरडण्यावर लाईनीतले बहुतेक हसले.
आता काय हसण्यासारखं होतं त्यात? निशी आणखी कावराबावरा झाला.काही न सुचून चुळबुळू लागला.आयुष्यात पहिल्यांदाच कुणीतरी जुलमाने घोड्यावर बसवल्यासारखा गर्दीकडे पाहू लागला.
जनता आता आंदोलनाच्या पवित्र्यात दिसत होती.
पर्याय नव्हता.गत्यंतर तर नव्हतंच.
चेक घ्यायचा.बघायचा.कॉम्प्युटरवर अकांऊटला मारायचा.ड्रॉवरमधून कॅश उचलायची.चेक घे.बघ.गड्डी फेक.नोट कर.चेक घे.बघ.नोटा सरकव.नोट कर.ते करत असताना कॉम्प्युटरवर लक्ष ठेव.लॉग आऊट होऊ नये म्हणून.झाला तर पुन्हा दोन दोन पासवर्ड... मार.. मशिन चालू कर...
गड्डी कुठली फेकतोएस? पन्नासची की शंभरची? की पन्नासच्या जागी शंभरची?... पाचशे... हजार...बापरे! आज मरणार! छ्या:ऽऽ
आज काही धडगत नाही आपली! हा विचार निशीचा पिच्छा सोडत नव्हता.मग नोटांवरचे गंधी आपल्यालाच बघून हसताएत असं त्याला जाणवायला लागलं...
No comments:
Post a Comment