इथे वाचा भाग १, भाग २, भाग ३, भाग ४, भाग ५, भाग ६, भाग ७, भाग ८, भाग ९, भाग १०, भाग ११, भाग १२, भाग १३, भाग १४, भाग १५ आणि त्यानंतर...
महेश वाट
बघत बसलाय आणि त्याच्यामागे तसेच लाकडासारखे ताठ उभे कडले कंटाळायला लागलेत. मग ते खाली यायला निघतात तेव्हा महेशसारखेच चालू लागतात. ते लक्षात येऊन वरमतात आणि खाली येऊन झटपट बेअरिंग बदलून दबा धरून बसतात. चेहेरा, डोळे गूढ...
टी मंजू आतून अवनीला कडेवर घेऊन येते, "कोन हें रें? बार बार घंटी बजाता है?- अरे बेटी! थांब हं. तुला ठेवते ह्या पाळण्यात... हं... झोपायतं. दीदीला तलास द्यायता नई! उंऊंम- अं- गोग्गोड पापा... अबी भाहर वो ताठ होयेंगा तो अच्चा मज्या चखाऊंगी- आं????- फिरसे वोईच! ताठ! ऊईमां! ऊईमां! क्या करूं? क्या करूं?- अरे- अरे-"
मंजू असं म्हणून दार बंद करेपर्यंत महेश घोड्यासारखा आत घुसतो. मंजू किंचाळते.
"एंऽऽ एंऽऽऽ कोन है? कोन है?" मंजू धडपडते. महेश तिच्या अंगावरच आल्यासारखा. ती पडते.
"अरे क्या करतांय?"
"सॉरी मंजूद्येवी सॉरी! मैं बच्चा हो गया हूं... छोता छोता.. मेला ईलादा गलत नई है.."
"ऊंई मांऽऽ... कोन है कोन तुम?"
"बताता हुं... मैं इस घलका मालिक हुं... मेला नाम महेत है,,, मैं कलथनदाथ कानदी एंद कंपनी-"
"बस बस रे बस! मंदबुद्धी लगताय तुम मेरेको... पर सब माहिती तो बरोबर देताय-"
"मैं तुमको कुच नई कलुंगा.. खाली मुधे थोने दो!"
"आंईंऽऽऽ क्या बोला?"
"मुजे मेले बेदलूममें जाकल थोने दो.. थो जाऊंगा तो अच्चा हो जाऊंगा!"
मंजू महेशकडे अजून संशयाने बघतेय, " तो- तो- जाओ ना- जाओ!"
"येक धक्क्का द्येव नाऽऽऽ... मंदूदेवीऽ येक-"
"हां हां... देती हूं.."
"औल एक मिनित! कुच पानी दो! पीने के लिए! मैं थो जाऊंगा! हऽअऽहऽअऽ"
"हां सब करती हूं! सब करती हूं! अच्छेसे सो जाना तुम!"
त्याच्या मागे येत लाथ वर करते पण मग हातानेच स्पर्श करते. तो स्पर्श किचनच्या दिशेने होतो आणि महेश भलत्याच दिशेला किचनकडे जाऊ लागतो, वैतागतो.
"कैथा धक्का दिया.. मैं बोला था बलाबल धक्का द्येव- तुमने थो-"
महेश किचनमअधे शिरतो. मंजू त्याच्या मागे अरे- अरे- करत. सगळी वरात आतून बाहेर, हॉलभर. मग बेडरूममधे. महेश आता बेडला अडून.
"क्यां रे बांबा! क्यांरे तुमारा स्टॅमिना.. बाबांरेऽऽ मंदबुद्धी होके भी-"
"मैं मंदबुद्धी नई हूंऽऽ छोता बच्चा हूंऽऽ"
"अरे बच्चेऽऽ अभी दिखाती हूं तुझे-"
"मंदूदेवी अब मुझे छुला दो!"
"ऍहांरेऽ कैसे? गोदमें लेकर सुला दूंऽऽ"
"अले बाबाऽऽ औल एक धक्का मालकलऽऽ"
"हां हां येस!" ती आपल्या पार्श्वभागाने त्याच्या पार्श्वभागावर जोरदार धक्का देते, "बाबां रे.. छुट गईऽऽ"
"अब मुझे कुच पिला दो! पिकल मैं छो जाऊंगा.. एकदम गाध छो जाऊंगा.. फिल मुझे गहेली नींद आएगी.. पलीलानी मेले सपनेमें-"
"हाय राम! ये आदमी है की एफेम रेडियोऽ.. मैं तो पूरी पक गईं रे बांबा.. वो दो दो और ये एक बच्चा! बाबांरे- छे हजार पगार लेना पडेगा- दिनका-"
"मंदूदेवी मंदूदेवी कुच पीने को दो- फिल मैं छो जाऊंगा... पलीलानी- थपनेमें..."
"हां हां बाबा हां!!!"
तिथल्याच कपाटात वगैरे शोधते. दारूची बाटली दिसल्यावर तिचा चेहेरा उजळतो. कपाटाचा दरवाजा उघडा.
"तुम मुझे कुच पिला दोगी-"
"हां ये पीला देती हूं मेरे लाल... ले... ले,,," हळूहळू बाटली त्याच्या तोंडात ओतते. जरावेळाने बाटली न्याहाळते. बाटली जवळजवळ रिकामी. आता महेश गुंगीत बडबडत असल्यासारखा.
"कितनी अच्ची हो थुम मंदूदेवी... मैं तुमाला बहुत बहुत शुक्लगुजाल हूं.. मुझे छुलाया... पीलाया..."
मंजू रोखून त्याच्याकडे बघतेय. त्याचं बडबडणं कमी कमी आणि क्षीण होऊ लागतं. बंद होतं. मंजू कानोसा घेते. महेशच्या गालावर चापट्या मारते. विकट हास्य करते. स्वत:च चपापते.
"ऊंईमां... ये तो सो गया... मैं बत्ता हूं. मुधे कुथ पील धो!- सो जा अब! हो गया धूत! हऽहऽहऽऽ चलो अब..."
हलक्या पावलाने वळते. त्याच उघड्या कपाटाजवळ येते. हात घालून पैशांची बंडलं खेचते. ओढणी सावरून घेत हॉलमधे येते. कानोसा घेत दरवाज्याजवळ येता येता थांबून पाळण्याजवळ जाते. बाळाचा उडता पापा घेते. लचकत मुरडत सफाईदारपणे दरवाजा उघडून बाहेर येते. दरवाजा घट्ट लावून पुन्हा पुन्हा खात्री करून घेते. गुणगूणत आणखीच मुरडत इकडे तिकडे बघत, कानोसा घेत पायर्या उतरते. आवाराबाहेर सटकायला बघते आणि त्याचवेळी दबा धरून बसलेले कडले तिच्यावर चित्त्याच्या चपळाईने झेप घेतात. ती आंई ऊंई करते, प्रतिकार करते. कडले स्वत: चांगलेच धडपडतात पण तिला धरतात.
"एऽऽय एऽऽय! क्या चुराया बोल! बोल!"
मंजू आधी अरेरावीने गुरगुरते. सुटायचा प्रयत्न करते पण कडले तिचा हात घट्ट पकडून पोलीऽऽस पोलीऽऽस म्हणून जोराची बोंब ठोकतात. मंजू घाबरते. निकराने स्वत:ला सोडवून घेत चोरलेले पैसे जमिनीवर फेकते. कडले फेकलेल्या पैशांकडे बघत असताना ती त्याना हिसडा देऊन सुटते. ते तिला पुन्हा पकडायला जात असताना तिचा विग त्यांचा हातात येतो.
"अरे- अरे- अरे मंजू कुठलीऽऽ हा तर मंज्या आहे मंज्याऽऽ- चोर चोऽऽरऽऽ पकडाऽऽऽ"
मंजू धूम ठोकते. तिच्या मागोमाग जलद पळायचा सराव केल्यासारखे पळणारे कडले. निमा धावत पाळणाघरातून बाहेर आलीय. ती कपाळाला हात लाऊन बघत रहाते... (क्रमश:)
