भाग १, भाग २, भाग ३, भाग ४ आणि भाग ५ इथे वाचा!
तो यायच्या वेळेवर त्याची चाहूल लागूनच की काय तिची पुन्हा धावपळ सुरू... इतका वेळ वरून तरी शांत दिसत असलेल्या गूढ डोहात एकदम चार पाच खडे पडल्यासारखं... सगळीकडे गोमूत्र शिंपडून, लादी पटापटा पुसून घेऊन... उशा, चादरी, गाद्या, नॅपकीन्स, टॉवेल्स, पंचे सगळे कळकट, कुबट पण सर्वत्र गोमूत्र शिंपडणं अव्याहत... पिणंसुद्धा...
आता संध्याकाळी तो ऑफिसमधून आल्यावर तोच दिनक्रम! मधल्या काही कृती उलटसुलट... फक्त आता त्याची नजर दमलेली आडमुठी... पुन्हा आंघोळ करून... आसन घालून... अडम तडम...
पुन्हा भगवी लुंगी चढवल्यावर... सोवळं सोडून... सुवासिक बार भरून... दिवाणाच्या कप्प्यातला तबला डग्गा... खाली बसून हळूवारपणे बाहेर... रियाझ चालू... पूर्ण स्वत:तच... डोळे आता मिटलेले... ब्रह्मानंदी टाळी आता खरी लागलेली...हात सफाईदारपणे तबल्यावर... स्पष्ट बोल... डग्ग्याचा घुमारा... मधेच कुठेतरी आत आर्त कळ आल्यासारखा चेहेरा... मग हळूहळू पीळ सुटत गेल्यासारखा... शांत... मग गुंगी आल्यासारखा...
तिचं स्वैपाकाचं चालूच... खोबरं किसत ती सुद्धा त्या तबल्याच्या तालात दंग... त्याच्याकडे पहात... त्याच्या चेहेर्‍यावर उमटणारी कळ आणि सुटत जाणारा पीळ याचा खेळ बघत... नेहेमीसारखी... मग तिला वाटलं... आज इतकी वर्षं बायकोनं नवर्‍याकडे अशी नुसती पहात काढावीत?... माणूस स्पष्ट काही बोलेल तर बरं!... तोंडाला कुलूप... क्वचित बोलला तर मग सतत पाण्याच्या प्रवाहासारखं बोलणं... पण काही जवळचं विचारायला गेलं, गाभ्यातला काही विषय निघतोय असं वाटलं की लगेच अळी मिळी गूप चिळी... "मला इतरांसारखं लेंढार वाढवायचं नाहिए!" असं एकदाच पण ठामपणे सांगितल्यावर पुन्हा कशाला काय?... काही वागणं, बोलणं, सांगणं म्हणजे वज्रलेप... तो विषय कायमचा बाद... आयुष्यातूनच!... कित्येकदा तिला वाटायचं हेच खरं कारण की... मग विचारगर्तेत धबाधबा कोसळणं... त्यापेक्षा घरकाम, धुणं पुसणं, देवाला जाणं, जप करणं, स्तोत्र म्हणणं यात मन रमवलेलं बरं!... सोईस्कर!!... पण तेही किती खरं?...
सुरवातीला त्याला आवडेल म्हणून आपण देवाची स्तोत्रं वाचायला लागलो, जप करायला लागलो. त्याला बरं वाटलं की नाही कळलं नाही. नजर आडमुठी निर्विकार. आपल्याला मात्र बरं वाटलं. मनातला काळपट हिरवा झालेला भविष्यकाळ खरवडून निघेल अशी खात्री वाटायला लागली. जसजसे दिवस उलटत गेले, महिने उलटत गेले तसं तसं मात्र... (क्रमश:)
तो यायच्या वेळेवर त्याची चाहूल लागूनच की काय तिची पुन्हा धावपळ सुरू... इतका वेळ वरून तरी शांत दिसत असलेल्या गूढ डोहात एकदम चार पाच खडे पडल्यासारखं... सगळीकडे गोमूत्र शिंपडून, लादी पटापटा पुसून घेऊन... उशा, चादरी, गाद्या, नॅपकीन्स, टॉवेल्स, पंचे सगळे कळकट, कुबट पण सर्वत्र गोमूत्र शिंपडणं अव्याहत... पिणंसुद्धा...
आता संध्याकाळी तो ऑफिसमधून आल्यावर तोच दिनक्रम! मधल्या काही कृती उलटसुलट... फक्त आता त्याची नजर दमलेली आडमुठी... पुन्हा आंघोळ करून... आसन घालून... अडम तडम...
पुन्हा भगवी लुंगी चढवल्यावर... सोवळं सोडून... सुवासिक बार भरून... दिवाणाच्या कप्प्यातला तबला डग्गा... खाली बसून हळूवारपणे बाहेर... रियाझ चालू... पूर्ण स्वत:तच... डोळे आता मिटलेले... ब्रह्मानंदी टाळी आता खरी लागलेली...हात सफाईदारपणे तबल्यावर... स्पष्ट बोल... डग्ग्याचा घुमारा... मधेच कुठेतरी आत आर्त कळ आल्यासारखा चेहेरा... मग हळूहळू पीळ सुटत गेल्यासारखा... शांत... मग गुंगी आल्यासारखा...
तिचं स्वैपाकाचं चालूच... खोबरं किसत ती सुद्धा त्या तबल्याच्या तालात दंग... त्याच्याकडे पहात... त्याच्या चेहेर्‍यावर उमटणारी कळ आणि सुटत जाणारा पीळ याचा खेळ बघत... नेहेमीसारखी... मग तिला वाटलं... आज इतकी वर्षं बायकोनं नवर्‍याकडे अशी नुसती पहात काढावीत?... माणूस स्पष्ट काही बोलेल तर बरं!... तोंडाला कुलूप... क्वचित बोलला तर मग सतत पाण्याच्या प्रवाहासारखं बोलणं... पण काही जवळचं विचारायला गेलं, गाभ्यातला काही विषय निघतोय असं वाटलं की लगेच अळी मिळी गूप चिळी... "मला इतरांसारखं लेंढार वाढवायचं नाहिए!" असं एकदाच पण ठामपणे सांगितल्यावर पुन्हा कशाला काय?... काही वागणं, बोलणं, सांगणं म्हणजे वज्रलेप... तो विषय कायमचा बाद... आयुष्यातूनच!... कित्येकदा तिला वाटायचं हेच खरं कारण की... मग विचारगर्तेत धबाधबा कोसळणं... त्यापेक्षा घरकाम, धुणं पुसणं, देवाला जाणं, जप करणं, स्तोत्र म्हणणं यात मन रमवलेलं बरं!... सोईस्कर!!... पण तेही किती खरं?...
सुरवातीला त्याला आवडेल म्हणून आपण देवाची स्तोत्रं वाचायला लागलो, जप करायला लागलो. त्याला बरं वाटलं की नाही कळलं नाही. नजर आडमुठी निर्विकार. आपल्याला मात्र बरं वाटलं. मनातला काळपट हिरवा झालेला भविष्यकाळ खरवडून निघेल अशी खात्री वाटायला लागली. जसजसे दिवस उलटत गेले, महिने उलटत गेले तसं तसं मात्र... (क्रमश:)
No comments:
Post a Comment