भाग १, भाग २, भाग ३, भाग ४, भाग ५, भाग ६ आणि भाग ७ इथे वाचा!
शेजारी... तो घोरतोय... मंद्र, तार सगळ्या सप्तकातून लीलया वर वर पोहोचत... तो बाजूलाच आहे याची निदान जाणीव... सतत... सुरवाती सुरवातीला तर ती रडत रहायची. पुन्हा हुंदके बाहेर पडू नयेत म्हणून कोशिश करायची. पण दमून झोप तरी लागायची... नंतर नंतर... रडूही येईनासं झालं... अजून आपण भमिष्ठ कशा होत नाही!... खरंच!... मधे कधीतरी त्याने विचारलं होतं, "अशी दोन्ही गुडघे पोटाशी आवळून घेऊन का झोपून रहातेस तू?"... काय सांगणार?... नकळत तिच्या तोंडून ’हॅ’ असा ध्वनी बाहेर पडला. तिनंच दचकून आजूबाजूला पाहिलं. सगळं काही शांत... फक्त घड्याळाची टिक टिक... वेगवेगळ्या घोरण्याचे आरोह अवरोह... त्या सगळ्यात ती एकटी... परग्रहावर असलेल्या एकट्याच सजीवासारखी... लांबवरच्या त्या झिरोच्या बल्बकडे, सावली पडलेल्या देव्हार्‍यातल्या तसबिरींकडे आलटून पालटून पहात... लवकर सकाळ झाली तर निदान आजूबाजूला सगळं हालतं तरी होईल! आख्खी रात्र आपल्यावर दाटून आलेली... काही केल्या डोळे मिटत नाहीत... मिटले की भीती वाटायला लागते... पापण्यांच्या पडद्यावर दिसणार्‍या सततच्या चलतचित्रांची! अखंड चित्रं!... कुठूनही सुरू होणारी... आणि मग चालूच रहाणारी... कापूस कोंड्याची गोष्ट!... निरर्थक, निष्क्रीय, बेचव, रंगहीन... विशेषणंच कमी पडतील अशी!... निर्धारानं तिनं पोतडीतून आणखी एक उपाय काढला. आज सकाळपासूनचं दिवसातलं सगळं आठवायचा... क्रमाक्रमाने... घटना नाहीतच!... भूतकाळातल्या घटनांच्या नुसत्या सावल्या... फेर धरून नाचणार्‍या... पडसाद... आठवणी... अथक विचार... तरीही...
आज आपला आरसा किती स्वच्छ दिसतोय! नुकताच पारा लावल्यासारखा!... त्याचा तो जुनाटपणा, जळमटाचे फराटे, वेडीवाकडी गुंतागुंत, वाळवीची घरं टोकरून काढल्यानंतर खाली नुसत्याच रहाणार्‍या ठशांच्या ओळीसारखी नक्षी... कुठे गेली?...
मला हसू येतंय... इतकं स्वच्छ, स्पर्श केला तर नुसतेच तरंग उमटून पुन्हा स्थिर होणारं माझं मन... कुठे होतं इतके दिवस? मी आणखीनच हसते... स्वत:ला निरखून निरखून पहाते आहे पुन्हा पुन्हा... मी एवढी स्पष्ट कधी दिसले ह्यात?... आज माझी मलाच मी- गालावर गाल चढलेत! कोपरापासूनचा माझा हात केळीच्या कोकासारखा दिसतोय... पिवळा धमक... चेहेरा कधी नव्हे एवढा तेजस्वी!... का नाही? आता फक्त थोडेच दिवस... एखाद- दीड महिना... खुषीची अंतिम पायरी काय असू शकते? तेवढी मी आनंदी!... माझ्या पोटावरून- पोटातल्या माझ्या आनंदगर्भावरून हात फिरवतेय... जणू त्यालाही निरखतेय या आरशात!... मी स्वत:ला नीट बघायला थोडी मागे सरकते आणि... आरशात आणखी कुणी?... हो! माझ्या मागेच... माझ्या गर्भाकडे एकटक मूक पहाणारं... मी माझ्या आरशातून त्याच्याकडे पहातेय... ते माझ्या चेहेर्‍याकडे पहातं... केविलवाणी नजर पुन्हा माझ्या गर्भाकडे?... मला रागच येतो!... अरे! एक तर तुला बोलता येत नाही... आमच्या दाढीदिक्षितांनी मोठ्या माजात सांगितलं, ’मला पोरांचं लेंढार नको!’ मग काय हवंय? मग कशाला करायचं हे सगळं? जवळ येतानासुद्धा धास्तावल्यासारखं करायचं?... मला तर वेगळाच संशय... म्हणून म्हणून दत्तक घेतलं तुलाऽ... आरशातून माझ्याकडे पहातोएस नाऽ तुलाच!... तू सततचा मूकच... काय पहातोस असा?... बापरे!! म्हणजे माझ्या- माझ्या गर्भावर तुझी नजर! चलऽ चऽऽल चालता होऽ हो चालताऽऽ... आता मला तुझी गरज नाहीऽ माझ्या गर्भावर डोळा ठेवणार्‍या कुणाचीच नाही! चऽलऽ... मी त्याच्यावर हात उगारते... उगारते आणि हाताकडेच पहात रहाते! कोपरापासूनचा माझा हात म्हणजे... लखलखीत कोयता?!?! आईऽऽ आईऽऽ हे बघ काय?ऽऽ अगं आई हा माझा हात- बघ! आईऽऽऽ...
शेजारी... तो घोरतोय... मंद्र, तार सगळ्या सप्तकातून लीलया वर वर पोहोचत... तो बाजूलाच आहे याची निदान जाणीव... सतत... सुरवाती सुरवातीला तर ती रडत रहायची. पुन्हा हुंदके बाहेर पडू नयेत म्हणून कोशिश करायची. पण दमून झोप तरी लागायची... नंतर नंतर... रडूही येईनासं झालं... अजून आपण भमिष्ठ कशा होत नाही!... खरंच!... मधे कधीतरी त्याने विचारलं होतं, "अशी दोन्ही गुडघे पोटाशी आवळून घेऊन का झोपून रहातेस तू?"... काय सांगणार?... नकळत तिच्या तोंडून ’हॅ’ असा ध्वनी बाहेर पडला. तिनंच दचकून आजूबाजूला पाहिलं. सगळं काही शांत... फक्त घड्याळाची टिक टिक... वेगवेगळ्या घोरण्याचे आरोह अवरोह... त्या सगळ्यात ती एकटी... परग्रहावर असलेल्या एकट्याच सजीवासारखी... लांबवरच्या त्या झिरोच्या बल्बकडे, सावली पडलेल्या देव्हार्‍यातल्या तसबिरींकडे आलटून पालटून पहात... लवकर सकाळ झाली तर निदान आजूबाजूला सगळं हालतं तरी होईल! आख्खी रात्र आपल्यावर दाटून आलेली... काही केल्या डोळे मिटत नाहीत... मिटले की भीती वाटायला लागते... पापण्यांच्या पडद्यावर दिसणार्‍या सततच्या चलतचित्रांची! अखंड चित्रं!... कुठूनही सुरू होणारी... आणि मग चालूच रहाणारी... कापूस कोंड्याची गोष्ट!... निरर्थक, निष्क्रीय, बेचव, रंगहीन... विशेषणंच कमी पडतील अशी!... निर्धारानं तिनं पोतडीतून आणखी एक उपाय काढला. आज सकाळपासूनचं दिवसातलं सगळं आठवायचा... क्रमाक्रमाने... घटना नाहीतच!... भूतकाळातल्या घटनांच्या नुसत्या सावल्या... फेर धरून नाचणार्‍या... पडसाद... आठवणी... अथक विचार... तरीही...
आज आपला आरसा किती स्वच्छ दिसतोय! नुकताच पारा लावल्यासारखा!... त्याचा तो जुनाटपणा, जळमटाचे फराटे, वेडीवाकडी गुंतागुंत, वाळवीची घरं टोकरून काढल्यानंतर खाली नुसत्याच रहाणार्‍या ठशांच्या ओळीसारखी नक्षी... कुठे गेली?...
मला हसू येतंय... इतकं स्वच्छ, स्पर्श केला तर नुसतेच तरंग उमटून पुन्हा स्थिर होणारं माझं मन... कुठे होतं इतके दिवस? मी आणखीनच हसते... स्वत:ला निरखून निरखून पहाते आहे पुन्हा पुन्हा... मी एवढी स्पष्ट कधी दिसले ह्यात?... आज माझी मलाच मी- गालावर गाल चढलेत! कोपरापासूनचा माझा हात केळीच्या कोकासारखा दिसतोय... पिवळा धमक... चेहेरा कधी नव्हे एवढा तेजस्वी!... का नाही? आता फक्त थोडेच दिवस... एखाद- दीड महिना... खुषीची अंतिम पायरी काय असू शकते? तेवढी मी आनंदी!... माझ्या पोटावरून- पोटातल्या माझ्या आनंदगर्भावरून हात फिरवतेय... जणू त्यालाही निरखतेय या आरशात!... मी स्वत:ला नीट बघायला थोडी मागे सरकते आणि... आरशात आणखी कुणी?... हो! माझ्या मागेच... माझ्या गर्भाकडे एकटक मूक पहाणारं... मी माझ्या आरशातून त्याच्याकडे पहातेय... ते माझ्या चेहेर्‍याकडे पहातं... केविलवाणी नजर पुन्हा माझ्या गर्भाकडे?... मला रागच येतो!... अरे! एक तर तुला बोलता येत नाही... आमच्या दाढीदिक्षितांनी मोठ्या माजात सांगितलं, ’मला पोरांचं लेंढार नको!’ मग काय हवंय? मग कशाला करायचं हे सगळं? जवळ येतानासुद्धा धास्तावल्यासारखं करायचं?... मला तर वेगळाच संशय... म्हणून म्हणून दत्तक घेतलं तुलाऽ... आरशातून माझ्याकडे पहातोएस नाऽ तुलाच!... तू सततचा मूकच... काय पहातोस असा?... बापरे!! म्हणजे माझ्या- माझ्या गर्भावर तुझी नजर! चलऽ चऽऽल चालता होऽ हो चालताऽऽ... आता मला तुझी गरज नाहीऽ माझ्या गर्भावर डोळा ठेवणार्‍या कुणाचीच नाही! चऽलऽ... मी त्याच्यावर हात उगारते... उगारते आणि हाताकडेच पहात रहाते! कोपरापासूनचा माझा हात म्हणजे... लखलखीत कोयता?!?! आईऽऽ आईऽऽ हे बघ काय?ऽऽ अगं आई हा माझा हात- बघ! आईऽऽऽ...
No comments:
Post a Comment