भाग १, भाग २ आणि भाग ३ इथे वाचा!
... सगळं आटपून साटपून तिनं जमिनीवर सतरंजी अंथरली. उशी टाकून आडवी झाली...
मोच्याकडे चप्पल शिवता शिवता त्याने प्रस्ताव मांडला आणि आपण हबकूनच गेलो!... लग्न करायचंच नाही असा स्पष्ट निर्धार होता. इतर मुलींसारखं जोडी जमण्या- जमवण्याच्या दृष्टीनं पहाणं हा प्रांतच नव्हता. त्या सगळ्या पलिकडे स्वत:ला आणून ठेवलं. असा काही प्रस्ताव समोरून आल्यावर काय वेगळी प्रतिक्रिया असणार होती?... तो इतके दिवस घिरट्या घालतोय हे सुद्धा जिथे लक्षात येत नव्हतं तर...
उमदाच म्हणायचा तसा. दिसायला. वागायला. बोलायला. चेहेरा सतत हसरा... आणि आयुष्यात स्वप्नं तर किती? रोज काहीतरी त्याच्या त्या खड्या आवाजात ऐकवत रहायचा. तोंडावरचा, कपाळावरचा, मानेवरचा घाम पुसत रहायचा. रूमाल पिळून काढेपर्यंत. रूमाल पिळून झाल्यावर तिच्याकडे बघून हसायचा. एक पैसा खर्चून द्यायचा नाही तिला!... त्याचं पान खाणं तिनं कधी बंद केलं आणि त्याच्याबरोबर त्याच्या वडलानी त्याच्यासाठी घेतलेला फ्लॅट सजवण्याची स्वप्नं कधी बघू लागली?... तिलाच कळलं नाही!... वास्तवाचं भान असणारी, विकत घेतलेली नवनवीन पुस्तकं रात्र रात्र जागून वाचणारी, त्यावर चर्चा करणारी, काही समजलं नाही तर खोदून खोदून क्लिअर करून घेणारी ती... आता स्वप्नात रममाण झाली. पूर्णपणे. आता ते दिवस आठवले, त्या वेळची आपली अवस्था आठवली की काळ्या ढगाला सोनेरी किनार असल्यासारखं तिला वाटायचं...
"देवीऽऽ देवीऽ ऊठ ऊऽठ! मी स्वत: आलोय देवीऽ"
"अं?... मी... मला... आपण कोण आहात? आणि मला-"
"देवीऽ... मलाच तर आळवत होतीस नं?... इतक्या आकांतानं?... आणि मला ओळखलंच नाहीस?... मला वाटलं होतं मी तुला दिलेला वर तू विसरून गेलीस आणि म्हणून मी स्वत: तुला- इतके दिवस अतृप्त आहेस तू! तरी किती सावरलं आहेस स्वत:ला! कौतुक वाटतं तुझं! तुझी खडतर तपस्या पाहून मी प्रसन्न झालोय! माग! तुला हवंय ते माग!"
"देवन! मला काय हवंय ते तुम्हाला..."
"कळलंय! कळलंय सारं मला बरं! तुझ्या इतक्या असोशीनंतरच तुझी इच्छा पूर्ण व्हायला हवी! तू... तयार आहेस ना?"
"म्हणजे... मी... मला... कृपा व्हावी! अनुग्रह व्हावा!"
"चल तर मग!"
"... कुठे?... मला... मी काही समजले नाही! आपण मंत्र देताहात नं? कृपा व्हावी! मी आजन्म आपल्या पायाशी आहे!.. इथे, या पवित्र स्थळी देऊ शकत नाही का तुम्ही मंत्र?"
"मंत्र? हाऽहाऽहऽहऽह... हे तुला कुणी सांगितलं?ऽ..."
"क्षमा असावी देवन... वरच असा आहे नं की मंत्राचा अनुग्रह होईल आणि मग-"
"मूढ आहेस! असं काही होत असतं का? तुझ्या वराच्या- स्वामीच्या हतबलतेची तुला खात्री झाली आहे का?... की नाही?... सगळं योजित असतं देवी. त्यासाठीच तर तुला वरदान दिलं गेलंय... चल! उशीर नको देवी! मी प्रसन्न आहे तुझ्या-"
"न- नाही- क्षमा असावी देवन- नाही! हे असलं मला नाही जमणार! मला संतानसुख हवं आहे- हवंच आहे! माझं जीवन तेच आहे. पण या मार्गानं मी- मला- मला- असं काही करा- म्हणजे- दुसरा काही उपाय असेलच नं देवन? मला- आपण असे का बघताहात माझ्याकडे?- नको- नको- असं रोखून माझ्या सगळ्या शरीराकडे- नाहीऽ देवनऽऽ मीऽऽऽ..."
घामाघूम होत ती दचकून उठून उभीच राहिली!... सासू तक्क्याला रेलून बसली होती. उजव्या पायावर डावा पाय ठेऊन तो हलवत. उभ्या असलेल्या तिच्याकडे बघायला लागली. तिच्या पायाजवळ गोल गोळा झालेल्या सतरंजीकडे बघायला लागली. मान डोलावत, तोंडातल्या पानातली उरलेली सुपारी जिभेने घोळवत घोळवत. हॅ हॅ हॅ हॅ करत हसत राहिली. हसणं संपल्यावर हं!ऽऽ असा लांब हुंकार देत जमिनीवर हात आपटत राहिली...
दचकून उभी राहिली तरी ती भेदरल्यासारखीच होती... भानावर आल्यावर तिनं झटका बसल्यासारखी साडी- पदर नीट केला. पदरानं घाम पुसून काढायचा प्रयत्न केला. सासूची आणखी काही रिऍक्शन व्हायच्या आत मोरीत धावली... नळ सोडला. फसाफसा हातापायावर, तोंडावर, मानेवर, पाण्याचे सबकारे मारून घेतले. जणू स्वत:ला लवकरात लवकर स्वच्छ करून घेणं आवश्यक होतं! ख्ररं म्हणजे डोक्यावरूनच पाणी ओतून घ्यावसं वाटत होतं पण मग पुन्हा-
शीऽऽ... हे असलं काय हे?... काही समजत नाही... कळत नाही... अजून आपण भमिष्ठ कशा होत नाही?... (क्रमश:)
... सगळं आटपून साटपून तिनं जमिनीवर सतरंजी अंथरली. उशी टाकून आडवी झाली...
मोच्याकडे चप्पल शिवता शिवता त्याने प्रस्ताव मांडला आणि आपण हबकूनच गेलो!... लग्न करायचंच नाही असा स्पष्ट निर्धार होता. इतर मुलींसारखं जोडी जमण्या- जमवण्याच्या दृष्टीनं पहाणं हा प्रांतच नव्हता. त्या सगळ्या पलिकडे स्वत:ला आणून ठेवलं. असा काही प्रस्ताव समोरून आल्यावर काय वेगळी प्रतिक्रिया असणार होती?... तो इतके दिवस घिरट्या घालतोय हे सुद्धा जिथे लक्षात येत नव्हतं तर...
उमदाच म्हणायचा तसा. दिसायला. वागायला. बोलायला. चेहेरा सतत हसरा... आणि आयुष्यात स्वप्नं तर किती? रोज काहीतरी त्याच्या त्या खड्या आवाजात ऐकवत रहायचा. तोंडावरचा, कपाळावरचा, मानेवरचा घाम पुसत रहायचा. रूमाल पिळून काढेपर्यंत. रूमाल पिळून झाल्यावर तिच्याकडे बघून हसायचा. एक पैसा खर्चून द्यायचा नाही तिला!... त्याचं पान खाणं तिनं कधी बंद केलं आणि त्याच्याबरोबर त्याच्या वडलानी त्याच्यासाठी घेतलेला फ्लॅट सजवण्याची स्वप्नं कधी बघू लागली?... तिलाच कळलं नाही!... वास्तवाचं भान असणारी, विकत घेतलेली नवनवीन पुस्तकं रात्र रात्र जागून वाचणारी, त्यावर चर्चा करणारी, काही समजलं नाही तर खोदून खोदून क्लिअर करून घेणारी ती... आता स्वप्नात रममाण झाली. पूर्णपणे. आता ते दिवस आठवले, त्या वेळची आपली अवस्था आठवली की काळ्या ढगाला सोनेरी किनार असल्यासारखं तिला वाटायचं...
"देवीऽऽ देवीऽ ऊठ ऊऽठ! मी स्वत: आलोय देवीऽ"
"अं?... मी... मला... आपण कोण आहात? आणि मला-"
"देवीऽ... मलाच तर आळवत होतीस नं?... इतक्या आकांतानं?... आणि मला ओळखलंच नाहीस?... मला वाटलं होतं मी तुला दिलेला वर तू विसरून गेलीस आणि म्हणून मी स्वत: तुला- इतके दिवस अतृप्त आहेस तू! तरी किती सावरलं आहेस स्वत:ला! कौतुक वाटतं तुझं! तुझी खडतर तपस्या पाहून मी प्रसन्न झालोय! माग! तुला हवंय ते माग!"
"देवन! मला काय हवंय ते तुम्हाला..."
"कळलंय! कळलंय सारं मला बरं! तुझ्या इतक्या असोशीनंतरच तुझी इच्छा पूर्ण व्हायला हवी! तू... तयार आहेस ना?"
"म्हणजे... मी... मला... कृपा व्हावी! अनुग्रह व्हावा!"
"चल तर मग!"
"... कुठे?... मला... मी काही समजले नाही! आपण मंत्र देताहात नं? कृपा व्हावी! मी आजन्म आपल्या पायाशी आहे!.. इथे, या पवित्र स्थळी देऊ शकत नाही का तुम्ही मंत्र?"
"मंत्र? हाऽहाऽहऽहऽह... हे तुला कुणी सांगितलं?ऽ..."
"क्षमा असावी देवन... वरच असा आहे नं की मंत्राचा अनुग्रह होईल आणि मग-"
"मूढ आहेस! असं काही होत असतं का? तुझ्या वराच्या- स्वामीच्या हतबलतेची तुला खात्री झाली आहे का?... की नाही?... सगळं योजित असतं देवी. त्यासाठीच तर तुला वरदान दिलं गेलंय... चल! उशीर नको देवी! मी प्रसन्न आहे तुझ्या-"
"न- नाही- क्षमा असावी देवन- नाही! हे असलं मला नाही जमणार! मला संतानसुख हवं आहे- हवंच आहे! माझं जीवन तेच आहे. पण या मार्गानं मी- मला- मला- असं काही करा- म्हणजे- दुसरा काही उपाय असेलच नं देवन? मला- आपण असे का बघताहात माझ्याकडे?- नको- नको- असं रोखून माझ्या सगळ्या शरीराकडे- नाहीऽ देवनऽऽ मीऽऽऽ..."
घामाघूम होत ती दचकून उठून उभीच राहिली!... सासू तक्क्याला रेलून बसली होती. उजव्या पायावर डावा पाय ठेऊन तो हलवत. उभ्या असलेल्या तिच्याकडे बघायला लागली. तिच्या पायाजवळ गोल गोळा झालेल्या सतरंजीकडे बघायला लागली. मान डोलावत, तोंडातल्या पानातली उरलेली सुपारी जिभेने घोळवत घोळवत. हॅ हॅ हॅ हॅ करत हसत राहिली. हसणं संपल्यावर हं!ऽऽ असा लांब हुंकार देत जमिनीवर हात आपटत राहिली...
दचकून उभी राहिली तरी ती भेदरल्यासारखीच होती... भानावर आल्यावर तिनं झटका बसल्यासारखी साडी- पदर नीट केला. पदरानं घाम पुसून काढायचा प्रयत्न केला. सासूची आणखी काही रिऍक्शन व्हायच्या आत मोरीत धावली... नळ सोडला. फसाफसा हातापायावर, तोंडावर, मानेवर, पाण्याचे सबकारे मारून घेतले. जणू स्वत:ला लवकरात लवकर स्वच्छ करून घेणं आवश्यक होतं! ख्ररं म्हणजे डोक्यावरूनच पाणी ओतून घ्यावसं वाटत होतं पण मग पुन्हा-
शीऽऽ... हे असलं काय हे?... काही समजत नाही... कळत नाही... अजून आपण भमिष्ठ कशा होत नाही?... (क्रमश:)
No comments:
Post a Comment